Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Είναι γνωστό ότι σε περιόδους κρίσης ακμάζουν τα τυχερά παιχνίδια αλλά και τα πάσης φύσης θεάματα τα οποία υποκρύπτουν επίσης διάφορες μορφές στοιχημάτων. Έτσι, στην προηγούμενη μεγάλη οικονομική κρίση που είχε πλήξει τη χώρα μας στις αρχές της δεκαετίας 1930, πλήθος επιτηδείων επιχείρησε να εκμεταλλευτεί τις περιστάσεις. Επικαλούμενοι νέες θέσεις εργασίας και φτηνή διασκέδαση για τον χειμαζόμενο από την κρίση αθηναϊκό λαό, πολιορκούσαν κυριολεκτικά την αρμόδια υπηρεσία του υπουργείου Εσωτερικών καταθέτοντας αιτήσεις για την παροχή άδειας τυχερών παιχνιδιών γνωστών ή δικής τους εφεύρεσης. Από ταυρομαχίες, καμηλοδρομίες, κοκορομαχίες και κυνήγι περιστεριών έως και αθλητικά παιχνίδια άλλων χωρών τα οποία προσάρμοζαν στα μέτρα τους!
Σκίτσο του Πικάσο με θέμα τις ταυρομαχίες και τα περιστέρια.
Ένας επιχειρηματίας ζήτησε και κατόρθωσε να αποσπάσει άδεια να πραγματοποιεί ταυρομαχίες στο Πεδίον του Άρεως, μετακαλώντας μάλιστα και οργανωτές από την Ισπανία. Αφού έλαβε τη σχετική άδεια από το υπουργείο Εσωτερικών, προχώρησε σε συνεννοήσεις και με το υπουργείο Συγκοινωνίας, το οποίο είχε την αρμοδιότητα για το Πεδίον του Άρεως. Τα σχέδια ετοιμάστηκαν και το σχέδιο θα εφαρμοζόταν κανονικά, εάν δεν προέκυπτε έντονο ενδιαφέρον και από άλλους επιχειρηματίες για την ίδρυση αρένας για ταυρομαχίες. Ο συναγωνισμός ήταν εντονότατος και ένας ακόμη επιχειρηματίας κατόρθωσε να αποσπάσει άδεια για ταυρομαχίες στο Παναθηναϊκό Στάδιο! Αλλά οι υπογραφές του υπουργού θεωρήθηκαν «σκανδαλώδεις» και ο Τύπος βρήκε, όπως ήταν ευνόητο, θέμα απασχόλησης.
Άλλοι διαμαρτύρονταν διότι δεν είναι στην κουλτούρα του Έλληνα η θανάτωση και κακομεταχείριση ζώων, άλλοι διότι το κράτος δεν θα εισέπραττε σημαντικά ποσά ενώ θα παραχωρούσε σημαντικούς χώρους, ενώ αντέδρασε και ο δήμος Αθηναίων, διότι ήθελε το δικό του μερίδιο από τα κέρδη. Οπότε, ο υπουργός αναγκάστηκε το 1933 να εκδώσει νεότερη διαταγή, με την οποία απαγόρευε μιας διά παντός τις ταυρομαχίες στην Ελλάδα. Ο επιχειρηματίας προσέφυγε στα δικαστήρια προκειμένου να αποζημιωθεί για τα έξοδα που είχε κάνει μέχρι τότε και το θέμα έληξε ανώδυνα. Περίπου για τους ίδιους λόγους απαγορεύτηκαν και οι καμηλοδρομίες, παρά το γεγονός ότι μετά από πολλά χρόνια εμφανίστηκαν στους δρόμους των Αθηνών καμήλες, τις οποίες είχε φέρει επίδοξος επιχειρηματίας.
Ταυρομαχία. Σκίτσα δημοσιευμένα στην Εικονογραφημένη «ΕΣΤΙΑ» (1893).
Αλλά ήταν ανεξάντλητη η παραγωγή ιδεών. Όπως το περίφημο «Τιρ ο Πιζόν» (Tir aux Pigeons), η περιστοροβολία. Στην εταιρεία των Ιπποδρομιών είχε παραχωρηθεί το προνόμιο να διεξάγει τέτοιους αγώνες, τους οποίους είχε περιλάβει στα αμοιβαία στοιχήματα που διεξάγονταν στις εγκαταστάσεις της. Από κλουβί εξαπολύονταν περιστέρια κι όποιος από τους παίχτες «κυνηγούς» φόνευε τα περισσότερα ήταν ο νικητής και κέρδιζαν όσοι είχαν στοιχηματίσει σε εκείνον. Αλλά και αυτό το παιχνίδι διακόπηκε μετά την κατακραυγή των ζωόφιλων.
Επίσης ήταν η περίφημη «πιλότα», από την αντίστοιχη βασκική λέξη (pilota) και η οποία αντιστοιχούσε στο «πελότ μπάσκετ», ένα παιχνίδι μεταξύ τένις και σκουός, ιδιαίτερα δημοφιλές στην Ισπανία και στη Γαλλία. Στην Ελλάδα δύο ομάδες αποτελούμενες από επαγγελματίες, οι οποίες κρατώντας ειδικά χειρόκτια, μια ειδική πλεκτή παλέτα έπιαναν τη μικρή άσπρη μπάλα και προσπαθούσαν να επιτύχουν τέρμα εναντίον της αντίπαλης ομάδας. Οι θεατές στοιχημάτιζαν στη νικήτρια ομάδα.
Αλλά η εποχή ευνοούσε κάθε μορφή τυχερού παιχνιδιού. Και δεκάδες πρωτότυπα ή γνωστά παιχνίδια οργανώνονταν σε εξοχικά κέντρα και καφενεία, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα της Αστυνομίας. Έτσι στο περίφημο εξοχικό κέντρο «Ίλιον Τρωάς» οι θαμώνες τους μπορούσαν με την ησυχία τους να απολαμβάνουν το απαγορευμένο «Μπιλλ Μπολ Γκαίημ». Οι παίκτες έπαιζαν με τις τύχες επτά, συνήθως ελκυστικών, δεσποινίδων, κάθε μία από τις οποίες έφερε κι έναν αριθμό. Οι κοπέλες προσπαθούσαν να ρίξουν μια άσπρη μπάλα σε ένα επίπεδο με αριθμούς και όποια πετύχαινε τον μεγαλύτερο ήταν η νικήτρια. Όσοι είχαν στοιχηματίσει επ’ αυτής, κέρδιζαν το ποσό που είχαν στοιχηματίσει στο εξαπλάσιο.
