Η ελληνική κοινωνία διατηρεί ορισμένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, ακόμη και στην εποχή της παγκοσμιοποιήσεως, των ιλιγγιωδών ταχυτήτων και των απειλητικών επιδημιών. Εμμένει στον υποβλητικό τρόπο με τον οποίο το αίσθημα της ελληνικής ψυχής συνδέει πάντοτε τα ιερά θρησκευτικά σύμβολα με τα αντίστοιχα εθνικά. Πρόκειται περί μορφής διαρκούς αντιστάσεως στις καταιγιστικές εξελίξεις και τις θεμελιώδεις αλλαγές που υφίσταται το ανθρώπινο γένος.
Όπως στη Γέννηση του Χριστού η ελληνική ψυχή αναγνώρισε την Γέννηση του Έθνους, έτσι και στα Πάθη του Ιησού η ελληνική ψυχή εμμένει να διακρίνει τα Πάθη του Έθνους. Η σύνδεση είναι αυτονόητη για τους περισσότερους και δεν σχετίζεται με θρησκοληψίες και οπισθοδρομικές αντιλήψεις. Αντιθέτως, ο ορθός λόγος και τα αισθήματα της αγάπης και της αλληλεγγύης, διάχυτα στη διδασκαλία του Χριστιανισμού, βρίσκουν εύφορο ανοιξιάτικο έδαφος για να ριζώσουν στις ελληνικές ψυχές.
«Το θυμίαμα» (1910), Θεόδωρος Ράλλης
Είναι μοναδικός ο μηχανισμός μέσω του οποίου η πρόοδος και η ακμή του ανθρώπου συμβαδίζουν με τη θρησκεία. Εξάλλου, η παράδοση και τα ήθη αυτού του λαού είναι οι διάπυροι εκφραστές της ελπίδος του διπλού εθνικο-θρησκευτικού παλμού. Επιχειρείται συχνά, στο όνομα μιας απρόσωπης και θολής ανησυχίας, να αμφισβητηθούν όσα υμνούν τα τραγούδια του ελληνικού λαού. Αυτά που εκθειάζουν οι ποιητές, όσα διακηρύσσουν οι ρήτορες, οι σοφοί, οι λαϊκοί οραματιστές και εντέλει οι δημιουργοί των θρύλων και των παραδόσεων.
Σε εποχή που η παγκόσμια κοινότητα και η Ελλάδα αντιμετωπίζουν μια πρωτόγνωρη πανδημία, παραδίδουμε στη δημοσιότητα Πασχαλιάτικα γεγονότα, τα οποία εν πολλοίς είναι άγνωστα στο ευρύ κοινό. Ποιήματα και παραινέσεις που αναδεικνύουν, με τον πλέον ανάγλυφο τρόπο, ότι στην απέραντη εβδομάδα των Παθών του Γένους, οι Έλληνες συναντήθηκαν στις ζοφερές νύχτες, έχοντας στα χείλη ένα ευχητήριο μήνυμα. «Καλή Ανάσταση»! Και η ευχή αυτή ήταν, σχεδόν πάντα, διπλή. Ευχή για διπλή Ανάσταση.
Αλλά και σε κάθε στιγμή εθνικής ευημερίας και ελπίδος, όποτε έφθανε προ των πυλών το όνειρο, είχαν τον ανάλογο χαιρετισμό τους οι Έλληνες: «Χριστός Ανέστη»! «Η χλόη της Ελληνικής ελπίδος δεν εγνώρισε ποτέ φθινόπωρο και χειμώνα», έγραψε κάποτε ο Παύλος Νιρβάνας περιγράφοντας τα συναισθήματα των Πασχαλιάτικων εορτασμών. Το Γλυκύ Έαρ που φεύγει μελωδικά από τα χείλη όλων, πιστών και απίστων, δείχνει την οδό για τον αδελφικό ασπασμό.
Υπό τις παρούσες συνθήκες οι νοητοί ασπασμοί καλούνται να σφυρηλατήσουν τις ψυχές μας. Μας καλούν σε νέο περιβάλλον να γιορτάσουμε γεμίζοντας τα στήθη μας με πίστη, ελπίδα, δύναμη και θάρρος. Ας παραμείνουμε στις επάλξεις. Σταθεροί και αμετακίνητοι διότι «ουδείς αγών ευχερής εν τω βίω». Ας ανασύρουμε τα λόγια του εγγονού του Γέρου του Μωρηά, του περίφημου Θεόδωρου Γενναίου Κολοκοτρώνη, του επιλεγόμενου Φαλέζ, απευθύνοντάς τα σε όλο τον κόσμο «Ας είπωμεν από ψυχής δόξα σοι ο Θεός»!
Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
