Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Η Αθήνα από τότε που ορίστηκε Πρωτεύουσα της Ελλάδος και Βασιλική Καθέδρα γνώρισε μοναδικές στιγμές και απίστευτες αντιθέσεις. Η πολίχνη των χρόνων της Τουρκοκρατίας αγωνιζόταν να μετατραπεί σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή πόλη. Αλλά οι αγωνιστές της Επανάστασης ψωμοζητούσαν στους δρόμους και οι φτωχοί επαρχιώτες αναζητούσαν την τύχη τους κατοικώντας σε παράγκες. Υπήρχαν όμως και οι πλούσιοι Έλληνες και ξένοι που επένδυαν κυρίως σε γη, καθώς και οι εύποροι ομογενείς που καταλάμβαναν τους μηχανισμούς εξουσίας προβάλλοντας τους τίτλους ευγενείας τους. Οπωσδήποτε παρουσιαζόταν και κάποια κοσμική κίνηση, αφού διαμορφωνόταν η νέα αθηναϊκή κοινωνία που εκφραζόταν κυρίως με εσπερίδες και δεξιώσεις.
Τσάρλς Ουίλιαμ Βέιν, 3ος Μαρκήσιος του Λοντόντερρυ (1778-1854).
Μέγα κεφάλαιο της νεοσύστατης αθηναϊκής κοινωνίας αποτελούν οι πάσης φύσεως επισκέψεις επιφανών ξένων. Με την παρουσία και την εμφάνισή τους ποίκιλαν τη ζωή της μικρής πόλης η οποία γνώριζε πλέον τους πειρασμούς της πολυτέλειας. Πολλά έχει αφηγηθεί η Ιουλία φον Νόρντενφλυχτ, Κυρία επί των Τιμών της βασίλισσας Αμαλίας. Μεταξύ άλλων μας ενημερώνει πως τον Ιανουάριο 1841 έφτανε στην Αθήνα ο Τσάρλς Ουίλιαμ Βέιν, 3ος Μαρκήσιος του Λοντόντερρυ (1778-1854) και η δεύτερη σύζυγός του, η πάμπλουτη Λαίδη Φρανς Άννα Βέιν Τέμπεστ (1800-1865).
Περνούσαν από την Αθήνα ταξιδεύοντας προς την Κωνσταντινούπολη. Αποφάσισαν, ωστόσο, να μείνουν λίγες ημέρες στην Αθήνα. Ο βασιλιάς Όθων επωφελήθηκε από την ευκαιρία για να παραθέσει γεύμα προς τιμήν τους, προσκαλώντας και τους πρέσβεις της Αγγλίας και της Αυστρίας. Οι φήμες που κυκλοφόρησαν για τον πλούτο του ζευγαριού στις ρούγες των Αθηνών ήταν πράγματι απίστευτες. Μία από αυτές ήθελε τη λαίδη Φρανς να φορά περικνημίδες και γάντια των οποίων τα κουμπιά ήταν από διαμάντια. Η ακόμη ότι τα φορέματά της ήταν στολισμένα με μαργαριτάρια.
Η λαϊκή φαντασία φούντωνε, αλλά δεν έμεινε ανεπηρέαστος και ο κύκλος του Παλατιού. Όπως μία Κυρία που είχε προσκληθεί στο γεύμα και έλεγε στην Νόρντενφλυχτ: «Απέναντι σ’ αυτή την πολυτέλεια τι να φορέσει κανείς;». «Το πιο απλό φόρεμά σας, απαντούσε η αυστηρή Γερμανίδα. Η λαίδη Φρανς ήταν ψηλή και εύσωμη και παρά το γεγονός ότι ήταν σαραντάρα, θεωρούνταν μεγάλη εκείνα τα χρόνια γι’ αυτό έγραφαν πως είχε έντονα τα σημάδια της «παρωχημένης καλλονής»! Υπερήφανη κορμοστασιά, φόρεμα λευκό ατλαζωτό με λουλούδια από μετάξι και χρυσό περίγραμμα. Ωστόσο, τα μαργαριτάρια ήταν εκείνα που έκαναν εντύπωση.
Λαίδη Φρανς Άννα Βέιν Τέμπεστ (1800-1865). Η Λαίδη φορά την περίφημη τιάρα της.
Δύο σκουλαρίκια από βαριά μαργαριτάρια, σε μέγεθος λεπτοκαρύου (φουντουκιού) ήταν εκθαμβωτικά όπως και η τιάρα που φορούσε στο κεφάλι, επίσης φτιαγμένη ολόκληρη από μαργαριτάρια. Τα μαλλιά της κρατούσε μεγάλη μαργαριταρένια καρφίτσα, ενώ τέσσερις σειρές μαργαριταριών έπεφταν μέχρι τη μέση της και ακόμη παρακάτω. Σε αντίθεση με τη λαίδη Φρανς, η βασίλισσα Αμαλία είχε προσαρμοστεί στις συνθήκες. Περιοριζόταν σε απλή ενδυμασία χωρίς περιττές και επιδεικτικές πολυτέλειες. Τα κοσμήματά της ήταν μια διακριτική καρφίτσα στα μαλλιά και το αγαπημένο της αδαμάντινο περιδέραιο στο λαιμό.
Βέβαια τέτοιες επισκέψεις επιδρούσαν στην αθηναϊκή κοινωνία. Σε σημείο που ακόμη και οι ξένοι που παρεπιδημούσαν εντυπωσιάζονταν από την πολυτέλεια με την οποία ήταν ντυμένες πολλές γυναίκες της πόλης. Η αγορά της οδού Ερμού είχε πλέον ανοίξει για τα καλά και οι καταστηματάρχες φρόντιζαν να εφοδιάζουν όσες είχαν την οικονομική δυνατότητα με ρούχα του συρμού, κυρίως από τη Γαλλία. Πάντως, στο περιβάλλον του Όθωνος και της Αμαλίας, οι Ελληνίδες Κυρίες επί των Τιμών, οι περισσότερες θυγατέρες επιφανών ανδρών του αγώνα, συνέχιζαν την παράδοση. Επέμεναν να εμφανίζονται με το βαρύ υδραίικο ένδυμά τους και καμάρωναν όταν συμμετείχαν σε εξοχικά παιχνίδια, στηρίζονταν στο βραχίονα του καλοκάγαθου βασιλιά ή χόρευαν τους γαλλικούς χορούς της εποχής.
