Η ελληνική κοινωνία διατηρεί ορισμένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, ακόμη και στην εποχή της παγκοσμιοποιήσεως και των ιλιγγιωδών ταχυτήτων. Εμμένει στον υποβλητικό τρόπο με τον οποίο το αίσθημα της ελληνικής ψυχής συνδέει πάντοτε τα ιερά θρησκευτικά σύμβολα με τα αντίστοιχα εθνικά. Πρόκειται περί μορφής διαρκούς αντιστάσεως στις καταιγιστικές εξελίξεις και τις θεμελιώδεις αλλαγές που υφίσταται το ανθρώπινο γένος.
Όπως στη Γέννηση του Χριστού η ελληνική ψυχή αναγνώρισε την Γέννηση του Έθνους, έτσι και στα Πάθη του Ιησού η ελληνική ψυχή εμμένει να διακρίνει τα Πάθη του Έθνους. Η σύνδεση είναι αυτονόητη για τους περισσότερους και δεν σχετίζεται με θρησκοληψίες και οπισθοδρομικές αντιλήψεις. Αντιθέτως, ο ορθός λόγος και τα αισθήματα της αγάπης και της αλληλεγγύης, διάχυτα στη διδασκαλία του Χριστιανισμού, βρίσκουν εύφορο ανοιξιάτικο έδαφος για να ριζώσουν στις ελληνικές ψυχές.
Είναι μοναδικός ο μηχανισμός μέσω του οποίου η πρόοδος και η ακμή του ανθρώπου συμβαδίζουν με τη θρησκεία. Εξάλλου, η παράδοση και τα ήθη αυτού του λαού είναι οι διάπυροι εκφραστές της ελπίδος του διπλού εθνικο-θρησκευτικού παλμού. Επιχειρείται συχνά, στο όνομα μιας απρόσωπης και θολής ανησυχίας, να αμφισβητηθούν όσα υμνούν τα τραγούδια του ελληνικού λαού. Αυτά που εκθειάζουν οι ποιητές, όσα διακηρύσσουν οι ρήτορες, οι σοφοί, οι λαϊκοί οραματιστές και εντέλει οι δημιουργοί των θρύλων και των παραδόσεων.
«Τα Αθηναϊκά», η ηλεκτρονική εφημερίδα του «Συλλόγου των Αθηναίων» εστιάζουν το ενδιαφέρον σε Πασχαλιάτικα γεγονότα, τα οποία εν πολλοίς είναι άγνωστα στο ευρύ κοινό. Ποιήματα και παραινέσεις που αναδεικνύουν, με τον πλέον ανάγλυφο τρόπο, ότι στην απέραντη εβδομάδα των Παθών του Γένους, οι Έλληνες συναντήθηκαν στις ζοφερές νύχτες, έχοντας στα χείλη ένα ευχητήριο μήνυμα. —Καλή Ανάσταση! Και η ευχή αυτή ήταν, σχεδόν πάντα, διπλή. Ευχή για διπλή Ανάσταση.
Αλλά και σε κάθε στιγμή εθνικής ευημερίας και ελπίδος, όποτε έφθανε προ των πυλών το όνειρο, είχαν τον ανάλογο χαιρετισμό τους οι Έλληνες: —Χριστός Ανέστη! «Η χλόη της Ελληνικής ελπίδος δεν εγνώρισε ποτέ φθινόπωρο και χειμώνα» έγραψε κάποτε ο Παύλος Νιρβάνας περιγράφοντας τα συναισθήματα των Πασχαλιάτικων εορτασμών. Το Γλυκύ Έαρ που φεύγει μελωδικά από τα χείλη όλων, πιστών και απίστων, δείχνει την οδό για τον αδελφικό ασπασμό. Σφυρηλατεί διαδοχικά τις γενιές και τις καλεί να γιορτάζουν, γεμάτες ελπίδα, δύναμη και θάρρος.
«Τα Αθηναϊκά» παραμένοντας στις επάλξεις επί 64 χρόνια, εντύπως ή ηλεκτρονικώς, συνεχίζουν σταθερά και αμετακίνητα γνωρίζοντας πως «ουδείς αγών ευχερής εν τω βίω». Ανασύροντας από την λήθη τα λόγια του εγγονού του Γέρου του Μωρηά, του περίφημου Φαλέζ και απευθύνοντάς τα σε όλο τον κόσμο «Ας είπωμεν από ψυχής δόξα σοι ο Θεός»!
