Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Το 1920 ο αρχιτέκτονας Κωνσταντίνος Κιτσίκης (1893-1969), ο γνωστός αργότερα καθηγητής του Πολυτεχνείου, ανήγειρε στην οδό Βαλαωρίτου το πρώτο χορευτικό κέντρο των σύγχρονων Αθηνών. Εκεί βρισκόταν η αυλή και ο κήπος της Ανδρομάχης Μελά, με όμορφα δένδρα και ειδυλλιακές συνθήκες. Όπως ήταν φυσικό, ο αρχιτέκτονας αντέδρασε όταν η ιδιοκτήτρια του ανακοίνωσε πως ήθελε να αξιοποιήσει τον χώρο. Αλλά στην αντίδρασή του εισέπραξε την απάντηση «θα κάνουμε το κέφι μας» (notre caprice). Έτσι βαπτίσθηκε το πρώτο σύγχρονο κοσμικό χορευτικό κέντρο των Αθηνών, το οποίο κλήθηκε και μάλιστα με αξιώσεις να ανταγωνιστεί τα αντίστοιχα κέντρα των Παρισίων.
Η αίθουσα του Καπρίς. Προοπτικό σχέδιο του Κ. Κιτσίκη.
Όπως έγραψε ο Σπ. Μαρκεζίνης, στην αρχή ο σοβαρός κόσμος το απέφευγε αφού δεν είχε ακόμη ωριμάσει η ιδέα ενός δημόσιου χορευτικού κέντρου. Ακολούθησαν όμως μεγαλειώδεις ημέρες για το Καπρίς (Caprice). Ύμνοι ολόκληροι γράφτηκαν για τα κρύσταλλα της πόρτας, τα Αργεντίνικα ταγκό, τα πολύχρωμα φώτα, το κομψό ντεκόρ, αλλά και τα ίχνη που άφηναν στη γυαλιστερή πίστα τα λουστρίνια, πλάι – πλάι με τα λαμέ γοβάκια. Στα μέσα της δεύτερης δεκαετίας του 20ύ αιώνα το Καπρίς βρέθηκε στο μεσουράνημά του.
Διασκεδαστικές χορευτικές εσπερίδες, «ντινέ γκαλά» όπως αρέσκονταν να γράφουν οι κοσμικές στήλες. Επίσημα γεύματα για ξένους επίσημους, ευκαιρία να παρουσιάσουν οι νεαρές των αστικών οικογενειών την τελευταία λέξη της μόδας. «Το Καπρίς έγινεν αφορμή η οδός Βαλαωρίτου να γεμίζη και να συνταράσσεται από αυτοκίνητα πάσης μάρκας, χωρητικότητος και αξίας, από μόνιππα και δίϊπα, από μοτοσυκλέτες και πεζούς» έφε το 1925 ο πλέον ειδήμων για τη νυκτερινή ζωή των Αθηνών, ο Μιλτιάδης Λιδωρίκης.
Με τον τρόπο αυτό, με τη χαριτωμένη γραφή του, ο έμπειρος δημοσιογράφος ήθελε να αναδείξει το γεγονός ότι ένα τέτοιο κατάστημα αρκούσε για να αλλάξει τον χαρακτήρα ενός δρόμου. Είχε δε το Καπρίς όλα τα χαρακτηριστικά ενός πρωτοποριακού νυκτερινού καταστήματος με χορό, μουσική τζαζ, ηλεκτρικούς λαμπτήρες που αναβόσβηναν, συνωστισμό κ.ά. Εκεί διεξάγονταν οι φιλανθρωπικές εκδηλώσεις με πλούσιο καλλιτεχνικό πρόγραμμα. Από τις αίθουσές του θα περάσει και ο ασυναγώνιστος Αττίκ, ο οποίος με το μπρίο και τις ακροστιχίδες του ενθουσίαζε τους θαμώνες.
Εκεί και τα γκαλά της υψηλής κοινωνίας, οι χοροί των συγγραφέων και οι διεθνείς διοργανώσεις που πραγματοποιούνται στην ελληνική πρωτεύουσα. Αλλά στην ιδιοκτήτρια εμφανίστηκε το 1929 ευκαιρία καλύτερης εκμετάλλευσης του χώρου, αφού προτάθηκε για να στεγάσει τη νεοσύστατη και νεοεκλεγείσα Γερουσία. Επρόκειτο για δεύτερο νομοθετικό σώμα που ιδρύθηκε για πρώτη φορά επί Όθωνος και λειτούργησε μόνον μία 20ετία και για δεύτερη φορά με το Σύνταγμα του 1927.
Δύο χρόνια αργότερα (1929) αναδείχθηκαν μέσω εκλογών οι 120 γερουσιαστές. Η προσφορά που κατατέθηκε στην ιδιοκτήτρια από τον Πρόεδρο της Γερουσίας Αλ. Ζαΐμη ήταν προκλητική. Εκατό χιλιάδες μηνιαίως, δηλαδή ένα εκατομμύριο διακόσιες χιλιάδες τον χρόνο, δεν ήταν ευκαταφρόνητα ποσά. Οπότε κλήθηκε εκ νέου ο Κ. Κιτσίκης για να προσαρμόσει το κτίριο στη νέα χρήση. Πράγματι, τότε ανοίχτηκε πλέον είσοδος από την πλευρά της Πανεπιστημίου, μέσω του προαυλίου του «Ιλίου Μελάθρου». Προκειμένου δε να διαθέτει και τη δέουσα στην περίσταση μεγαλοπρέπεια ανεγέρθη εκεί και μικρό πρόστυλο.
Ωστόσο, η Γερουσία δεν έμελε να μακροημερεύσει. Καταργήθηκε την Πρωταπριλιά του 1935 από το Κίνημα του Κονδύλη. Σύντομα εγκαταλείφθηκε και το κτίριο, στο οποίο για μικρό χρονικό διάστημα επανήλθε η χορευτική χρήση. Μεγάλοι χοροί, παιδικές εκδηλώσεις αλλά και γλέντι μέχρι πρωίας. Η προεδρική έδρα, τα κουδούνια, τα εδώλια και τα γραφεία εξαφανίστηκαν και το κέντρο της αίθουσας μεταβλήθηκε πάλι σε χορευτική πίστα. Αργότερα στέγασε ένα ξενοδοχείο και εντέλει κατεδαφίστηκε για να ανεγερθεί η σημερινή οικοδομή με προσπέλαση στην οδό Βαλαωρίτου με κοινόχρηστο χώρο.
Πρώτη δημοσίευση: Εφημερίδα «Δημοκρατία», 20 Νοεμβρίου 2021
