Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Φωτογραφικό τεκμήριο που διασώθηκε από τα γυρίσματα της ταινίας.
Συμπληρώνονται φέτος ενενήντα δύο χρόνια από τότε που γυρίστηκε το πρώτο ελληνικό καουμπόικο έργο, μια ταινία γουέστερν, η οποία φαίνεται πως φιλοδοξούσε να συντρίψει το Χόλιγουντ.
Ήταν το έτος 1928, όταν στις κινηματογραφικές αίθουσες των Αθηνών εμφανίζονταν η «Αστέρω» και η «Μαρία η Πενταγιώτισσα». Κάτι νέο κυκλοφορούσε στην ατμόσφαιρα και ερχόταν να το επιβεβαιώσει ένας φιλόδοξος νεαρός και αργότερα συμπαθέστατος σκηνοθέτης, ο οποίος συνέλαβε την ιδέα να γυρίσει στην Ελλάδα την ταινία γουέστερν, όπως μας πληροφορεί το περιοδικό «Κινηματογράφος».
Εξάλλου, τα καουμπόικα φιλμ είχαν ιδιαίτερη πέραση και προφανώς σκέφτηκε πως ήταν απαράδεκτο να έχουν την πρωτοκαθεδρία και το μονοπώλιο οι Αμερικανοί. Οπότε, άρχισε αμέσως η υλοποίηση της ιδέας. Ο τίτλος της ταινίας ήταν χαρακτηριστικός «Τρεις Έλληνες απ’ την Αμερική»! Το σενάριο και σκηνοθεσία ήταν του Ιωάννη Τριανταφύλλη, ο οποίος ανέλαβε και τον ρόλο του πρωταγωνιστή.
Κοντά του, στον ρόλο του οπερατέρ, ο πρωτοπόρος Δημήτρης Μεραβίδης, πατέρας του γνωστού μοντέρ και οπερατέρ Πρόδρομου Μεραβίδη. Επίδοξος δε βοηθός του, ο νεαρός Φιλοποίμην Φίνος. Βοηθός σκηνοθέτη, ο Τώνης Παπαδαντωνάκης, πατέρας της γνωστής Ελληνίδας τραγουδίστριας Φλέρης Νταντωνάκη. Οι ηθοποιοί μάλλον δεν ήταν και τόσο γνωστοί. Μια Ρουμάνα, αγνώστων λοιπών στοιχείων, ενώ μετείχαν και οι Καραλής και Κώστας Χλοΐδης, οι οποίοι ήταν και οι παραγωγοί της ταινίας. Οπωσδήποτε το επιτελείο αποτελούσε εγγύηση πως κάτι καλό θα προέκυπτε από αυτή την προσπάθεια.
Ο Λ. Τέλεγκαν και ο Δημ. Μεραβίδης κατά την προεργασία της ταινίας που δεν γυρίστηκε.
Έτσι στα τέλη του 1928 άρχισαν τα ιστορικά γυρίσματα, τα οποία έμελλε να διαρκέσουν δέκα ολόκληρους μήνες. Οι ελάχιστες περιγραφές που διαθέτουμε αναφέρουν πως με δέος οι πρόποδες της Πάρνηθας αντίκριζαν αλλόκοτους καβαλάρηδες να ξεροψήνονται κάτω από τον ήλιο ολόκληρες εβδομάδες με καρτερικότητα χριστιανών πρωτομαρτύρων. Σκασμένοι οι άνθρωποι από τη δίψα, βοηθοί, σκηνοθέτης και ηθοποιοί αποφάσισαν κάποια μέρα να κατέβουν προς τα κάτω για να πιουν νεράκι από κάποια βρύση. Να ξεδιψάσουν, να ξαποστάσουν και να επιστρέψουν στο καθήκον τους. Αλλά η τύχη φαίνεται πως δεν ήταν μαζί τους.
Κατεβαίνοντας έτυχε να πέσουν σε περίπολο της Χωροφυλακής, η οποία τους είδε έτσι οπλισμένους, σαν αστακούς, και θεώρησε ότι επρόκειτο για ληστοσυμμορία! Ήταν εξάλλου εποχή κατά την οποία η κυβέρνηση Βενιζέλου είχε λάβει ιδιαίτερα μέτρα εναντίον της ληστείας. Οπότε οι άνθρωποι του νόμου εφάρμοσαν τις οδηγίες που είχαν. Τους περικύκλωσαν ασφυκτικά, αλλά δεν κουράστηκαν να τους συλλάβουν. Μόλις έριξαν δύο κουμπουριές στον αέρα, άπαντες παραδόθησαν άνευ όρων. Δεν είχαν κανένα λόγο οι Έλληνες να ακολουθήσουν τα ηρωικά κατορθώματα των συναδέλφων τους καουμπόηδων της Αριζόνας και του Τέξας. Αντιθέτως, είδαν κι έπαθαν να πείσουν τους χωροφύλακες ότι ήταν απλά καλλιτέχνες. Εν τω μεταξύ… κοράκιασαν από τη δίψα.
Επιτέλους, κάποτε η ιστορία αυτή έφτασε στο τέλος της. Με χίλιους μύριους κόπους, τεχνικές δυσκολίες, προβλήματα με τον καιρό κ.ά., τα γυρίσματα ολοκληρώθηκαν και οι καλλιτέχνες πήραν την άγουσα προς ανάπαυσή τους. Τώρα πλέον σειρά είχε το μοντάζ.
Η σχετική κόπια πήγε στο εργαστήριο και άρχισαν οι εργασίες με γοργούς ρυθμούς. Αλλά η μεγάλη περιπέτεια για το πρώτο ελληνικό γουέστερν μόλις άρχιζε. Μια αναθεματισμένη γόπα, που δεν είχε σβήσει καλά, έβαλε φόκο στο εύφλεκτο υλικό της ταινίας, η οποία σε λίγα λεπτά της ώρας είχε καταστραφεί ολοσχερώς. Ούτε ένα καρέ δεν σώθηκε, έτσι, για δείγμα και για να δείξει στους πέραν του Ατλαντικού συναδέλφους, τι σημαίνει Έλληνας καουμπόη.
Εκείνοι που απόμειναν να διαμαρτύρονται ήταν οι ένδεκα ιππείς που είχαν διατεθεί επισήμως από το υπουργείο Στρατιωτικών και συμμετείχαν στα γυρίσματα επί δεκαπέντε συνεχείς Κυριακές. Ίσως γι’ αυτό από τότε και πολλά χρόνια μετά το κράτος έπαψε να ενισχύει τις ελληνικές ταινίες με τα μουλάρια του!
