Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Τα δώρα προκαλούν οπωσδήποτε ευχάριστα συναισθήματα σε όλους. Ας παρακολουθήσουμε όμως και τι πρωτοχρονιάτικα δώρα θα ήθελαν οι άνθρωποι των τεχνών πριν από έξι δεκαετίες, δηλαδή για το 1958[1]. Όταν ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, ο Λυκούργος Καλλέργης και η Αντιγόνη Βαλάκου θα ήθελαν ως δώρο έναν καλό θεατρικό ρόλο. Και η Σοφία Βέμπο ήθελε ένα τραγούδι που να κατακτήσει την εύνοια του κοινού. Πράγματι, της πρόσφεραν περισσότερα από ένα τραγούδια ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Μίμης Τραϊφόρος και ο Μιχάλης Σογιούλ. Τραγούδησε στο θέατρο το «Είναι ένα παράθυρο εκεί στη γειτονιά μου / που είναι η αγάπη μου μέσα εκεί κρυμμένη» αλλά και το «Αχ να γύριζαν τα χρόνια τα παληά / να ξανάνθιζε η γρηούλα η μυγδαλιά»!
Σοφία Βέμπο.
Δικό τους θέατρο ή δικό τους θίασο ήθελαν να αποκτήσουν η Άννα Συνοδινού και ο Χρήστος Ευθυμίου, ο οποίο μάλιστα θα έδινε στον θίασό του την ονομασία «Ελληνική Λαϊκή Κωμωδία»[2]. Ο Αλέξης Μινωτής, ο οποίος είχε κάνει το ντεμπούτο του στο θέατρο την 1η Ιανουαρίου 1925, ζητούσε ως δώρο να τελειώσει τη ζωή του πάνω στη σκηνή. Καλύτερες κριτικές επιθυμούσε η Μαίρη Αρώνη, ενώ ο ιπποτικός Δημήτρης Χορν ευχόταν να έχουν επιτυχία οι θίασοι των νέων καλλιτεχνών. Η Έλλη Λαμπέτη, σε όσους τη ρωτούσαν, δήλωνε ότι θα ήθελε να χαρίσουν μπουναμά σε ένα φτωχό παιδί.
Μαίρη Αρώνη.
Βασίλης Αυλωνίτης.
Ο Κάρολος Κουν θεωρούσε ότι το ωραιότερο δώρο του το είχαν προσφέρει οι μαθητές του και ήταν ένα πολύ όμορφο σταχτοδοχείο. Ακολουθούσε ο Ορέστης Μακρής, ο οποίος ευχόταν το 1958 να φέρει αύξηση στη σύνταξη των ηθοποιών. Οικονομικού χαρακτήρα ήταν και η ευχή του Νίκου Σταυρίδη που ήθελε ως δώρο την εξαφάνιση του φόρου των θεαμάτων που καταδυνάστευε θέατρα και καλλιτέχνες. Κάτι ανάλογο ζητούσε και ο Βασίλης Αυλωνίτης, ο οποίος είχε ιδρύσει εταιρεία παραγωγής ελληνικών ταινιών με τον Νίκο Ρίζο. Ήθελε να μειωθεί ο φόρος θεαμάτων τουλάχιστον στις προβολές ελληνικών ταινιών.
Λάμπρος Κωνσταντάρας. Ανέκδοτη φωτογραφία από το Αρχείο Ελ. Γ. Σκιαδά.
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας είχε μία συγκινητική πρωτοχρονιάτικη ανάμνηση. Ήταν το δώρο που του είχε προσφέρει ο γιος του. Δύο χρόνια νωρίτερα και συγκεντρώνοντας λίγα – λίγα τα χρήματα από το χαρτζιλίκι, του αγόρασε ως πρωτοχρονιάτικο δώρο ύφασμα για ένα πουκάμισο. Ωστόσο, δήλωνε, πως αν του έκαναν δώρο και ένα αυτοκίνητο δεν θα έλεγε όχι! Η Ελένη Χαλκούση θα ήθελε ως δώρο ένα φοιτητικό ρεβεγιόν στο Παρίσι, αλλά να είναι και πρωτοετής φοιτήτρια. Όσο για το παρελθόν, θυμόταν το δώρο που της είχε προσφέρει ένας θαυμαστής της την Πρωτοχρονιά του δύσκολου έτους 1942. Ήταν μια οδοντόβουρτσα συνοδευμένη από μυρωδάτο σαπουνάκι και είχε στερηθεί δύο μήνες το τσιγάρο για να το αγοράσει.
Ελένη Χαλκούση. Ανέκδοτη φωτογραφία από το Αρχείο Ελ. Γ. Σκιαδά.
Η Κυβέλη θεωρούσε πως είχε πάρει τα δώρα της και έδινε μόνον ευχές. Θεωρούσε πως το μεγαλύτερο δώρο ήταν τα δίδυμα δισέγγονα που είχε αποκτήσει πρόσφατα. Είχε μέχρι τότε τέσσερα παιδιά και πέντε εγγόνια και δεν μπορούσε να ποθήσει άλλον μπουναμά. Όσο για το παρελθόν, όταν ήταν παιδί, ένα εικοσαράκι που της είχε χαρίσει η μητέρα της, την είχε ξετρελάνει. Αλλά η χαρά της κράτησε μόνον 48 ώρες διότι έπρεπε να πάρουν ζάχαρη! Γι’ αυτό ήταν ευτυχισμένη διότι σε ηλικία μόλις 14 ετών άρχισε να εργάζεται και να έρχονται σιγά-σιγά οι καλές ημέρες. Αλλά το ασήμαντο εικοσαράκι το είχε πάντα στο μυαλό της, διότι εκείνο της είχε δώσει τη μεγαλύτερη χαρά της ζωής της!
Πρώτη δημοσίευση: Εφημερίδα «Δημοκρατία» 2 Ιανουαρίου 2018.
