Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Η Ρένα Ντορ στο καμαρίνι της.
Στις δύο τα ξημερώματα της Κυριακής 5 Μαρτίου 2000 έσβηνε στην κλινική «Αριστοτέλειον», στα 83 της χρόνια, η Ρένα Ντορ, η καρδιά της ελληνικής επιθεώρησης, όπως την αποκάλεσαν. Το πραγματικό της όνομα ήταν Ειρήνη Γιαννάτου και είχε γεννηθεί στην Πάτρα το 1917. Στις φλέβες της κυλούσε Κεφαλλονίτικο αίμα αν και μεγάλωσε στην Αθήνα. Οι γονείς της, οι οποίοι έφυγαν νωρίς από τη ζωή -όταν η Ειρήνη ήταν τεσσάρων ετών- έκαναν δέκα παιδιά, εκ των οποίων επέζησαν τα τέσσερα. Η μεγαλύτερη από τα τέσσερα αδέλφια, η Ευγενία, ανέλαβε τη φροντίδα της μικρής που έμελλε να σημαδέψει τις γενιές που ευτύχησαν να τη δουν επί σκηνής να χορεύει, να τραγουδά και να υποδύεται φιλολαϊκούς ρόλους. Η αδελφή της ήθελε να την κάνει οδοντίατρο, αλλά εκείνη είχε άλλες φιλοδοξίες.
Διαθέτοντας ωραία φωνή και κλίση στον χορό, έγινε μικρή μπαλαρίνα και εμφανίστηκε στο πλάι της Ζωζώς Νταλμάς όταν περιόδευε στην Αίγυπτο. Επισήμως εμφανίστηκε στην Αθήνα, στο θέατρο «Μοντιάλ» του Μακέδου και στην επιθεώρηση «Υφυπουργός». Τότε θα αποκτήσει και το καλλιτεχνικό της ψευδώνυμο. Της το έδωσε ο δημοσιογράφος Αχιλλέας Μαμάκης. Πρώτα την ονόμασε «Ρένα Μπέλλα», αλλά δεν της άρεσε. Εντέλει, με αφορμή κάποιο γνωστό άρωμα (reve d’ or), γεννήθηκε και καθιερώθηκε το Ντορ.
Τη δεκαετία 1930 θα διακριθεί σε ρόλους χαριτωμένους σε μουσικές κωμωδίες, υποδυόμενη την υπηρετριούλα, το ρόλο χαζού κοριτσιού που ενθουσίαζε το κοινό με τον αυθορμητισμό και τις γκριμάτσες του. Όπως εξομολογήθηκε η ίδια το 1943, καταμεσής της Κατοχής, γνώρισε τον μεγάλο της έρωτα που ήταν ο Γιώργος Οικονομίδης. Την επόμενη χρονιά τον συνέλαβαν οι Γερμανοί και η Ρένα έμεινε τέσσερις μήνες κρατούμενη στο Χαϊδάρι.
Το 1945 βρίσκεται στο θέατρο «Ακροπόλ» και στο έργο «Άσπρο Μπλε» των Ασημακόπουλου – Σπυρόπουλου – Παπαδούκα. Αναλαμβάνει το πρώτο σόλο παριστάνοντας την «Αναποδέα» και θριαμβεύει. Όπως μας πληροφορεί ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης, οι μανάδες φώναζαν τα παιδιά τους για να τους δείξουν την «Αναποδέα». Ένας θρύλος είχε γεννηθεί και θα μεσουρανούσε τις επόμενες τρεις δεκαετίες περίπου. Γίνεται κορυφαίο όνομα και οι επιθεωρησιογράφοι παράγουν κείμενα προσαρμοσμένα στην καλλιτεχνική της ιδιοσυγκρασία.
Το 1950 συνδέεται με τον Αλέκο Λειβαδίτη, με τον οποίο θα συζήσει επί μία επταετία. Δεν παντρεύτηκε και δεν έκανε παιδιά ζώντας διαρκώς με τα αγαπημένα της ανίψια. Με τον Λειβαδίτη όμως θα διατηρήσουν στενή φιλία έως τον θάνατό του, το 1980. Ως καλλιτεχνικό δίδυμο άφησαν εποχή, ενώ τις δεκαετίες 1950 – 1960 η φωνή της θα κυριαρχήσει στο ραδιόφωνο και στις εκπομπές «Τα νέα ταλέντα» του Γ. Οικονομίδη. Εν τω μεταξύ ιδρύει θιάσους με τον Μίμη Κοκκίνη, τη Μαρίκα Κρεββατά, τις αδελφές Καλουτά, τη Ρένα Βλαχοπούλου κ.ά. Θριαμβευτικές περιοδείες και δεκάδες επιθεωρήσεις στα σημαντικότερα αθηναϊκά θέατρα, από το Ακροπόλ και το Βέμπο μέχρι το Περοκέ, το Άλφα, του Χατζηχρήστου κ.ά. Συμμετείχε και σε ταινίες ήδη από το 1938. «Αρραβών μετ’ εμποδίων», «Καπετάν Σκορπιός». «Ο τζίτζικας κι ο μέρμηγκας», «Τρελοί πολυτελείας» κ.ά.
Το τέλος
Προς τα τέλη της δεκαετίας 1970, αντιμετωπίζοντας πρόβλημα με τον θυρεοειδή της, επιλέγει να ζήσει ήρεμα και ευτυχισμένα, στο ρετιρέ της οδού Πατησίων 157 έχοντας κοντά της αγαπημένους ανθρώπους. Τελευταία παράστασή της η επιθεώρηση «Τι Κωστάκης, τι Ανδρίκος, τα πληρώνει ο λαουτζίκος» στο θέατρο «Μινώα» (1978). Από τότε περνούσε τον χρόνο της μεταξύ του σπιτιού στην Αθήνα και του εξοχικού της στο Κόκκινο Λιμανάκι της Ραφήνας πηγαίνοντας στο θέατρο και στον κινηματογράφο με τις φίλες της Πόπη Άλβα και Μαίρη Βασιλάκη. Η γυναίκα που ένιωθε ως αφηνιασμένο άλογο όταν έβγαινε στη σκηνή, όπως είχε δηλώσει, επέλεξε να αποχωρήσει πριν φανούν τα σημάδια της φθοράς.
