Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Από την ίδρυση των νεότερων Αθηνών, το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπιζε η πόλη ήταν η ύδρευσή της. Για τους επιχειρηματίες της εποχής το θέμα αποτελούσε μία από τις σημαντικότερες προκλήσεις για κέρδος. Έτσι, το 1839 ο Σταμάτιος Κλεάνθης, διαβλέποντας τη σημασία και τη σπουδαιότητα που είχε το θέμα της ύδρευσης για μια μεγάλη πόλη, διέθεσε όλα τα χρήματα που είχε εισπράξει από την πώληση των κτημάτων του και με τους Έσλιν, Ιούλιν, Βερτχάιμ και Θ. Ράλλη ίδρυσαν εταιρεία, με σκοπό την ανάληψη και την εκτέλεση έργων για την ύδρευση των Αθηνών, την οποία οι Αθηναίοι αποκαλούσαν «εταιρεία των 4 κεφαλών».
Ανάμεσα στις προτάσεις που κατέθεσαν στην κυβέρνηση ήταν και μία που αφορούσε στην άμεση ενίσχυση του Αδριάνειου υδραγωγείου με διοχέτευση νερού από την Πεντέλη μέχρι το Χαλάνδρι, καθώς και επισκευή και καθαρισμό όπου χρειαζόταν. Επίσης πρότειναν την κατασκευή δεξαμενής συγκέντρωσης του νερού στις παρυφές της πόλης και εγκατάσταση δικτύου διανομής στο εσωτερικό της για την παροχή στους ιδιοκτήτες κατοικιών.
Η εταιρεία δεσμευόταν να δώσει 300 δράμια νερού το δευτερόλεπτο δωρεάν στον Δήμο και να εισπράττει συνδρομή από ιδιώτες 50 δρχ. τον χρόνο για παροχή νερού σε κάθε κατοικία. Ζητούσε ακόμη να έχει μονοπωλιακά το προνόμιο της παροχής νερού στους κατοίκους της πόλης των Αθηνών για 50 χρόνια. Οι προτάσεις αυτές οι οποίες κατατέθηκαν στο Δημοτικό Συμβούλιο Αθηνών απορρίφθηκαν και η εκτίμηση των Συμβούλων ήταν ότι αποτελούσαν «υπερβολική και φρικαλέαν κερδοσκοπίαν».
Η εταιρεία διαλύθηκε και ο Δήμος Αθηναίων ανέλαβε, με τα πενιχρά του μέσα και τα ισχνά οικονομικά του, να επισκευάσει το Αδριάνειο Υδραγωγείο. Από την περίοδο αυτή άρχισε και το μαρτύριο της λειψυδρίας για τους κατοίκους των Αθηνών, το οποίο διήρκεσε περίπου έναν αιώνα.
