Το πράσινο είνε, ο Ρήγας το προστάζει
κι’ ο κυβερνήτης πλάϊ του και το κράζει
και γίνετ’ εμπνοή και είνε μανία
ιερή και ιδέα και λιτανεία.
Ο έρωτας είνε όταν ζωή χαρίζη
και η σκέψι η λυρική, που μαγνητίζει.
Κι’ είνε ο ανθός κι’ είνε η οπώρα
κι’ είνε ο ερχομός κι’ είνε η άνοιξη κι είν’ η ώρα
Είνε ότι δεν περνά σα φτάνη
της χαράς είνε το στεφάνι
του ρόδου είνε η μοσκοβολιά.
Το πράσινο είν’ η καλωσύνη
που δίνει
και που δε μιλά.
Το πράσινο είνε το γιορτάσι
που κάνει τη γιορτή πριν φτάση,
η προσδοκία τον κόσμο να τον κυβερνά.
Το πράσινο είνε η βουλή που θριαμβεύει
όταν η θέληση πιστεύη,
ο λόγος είνε και νικά
το πράσινο είνε στ’ αγαθού τα χείλη
το χαμογέλιο, καταργεί την ύλη
και στα μεγάλα και στα ταπεινά.
Το πράσινο στα πάντα δίνει
όρεξη, χάρη, ευγνωμοσύνη
στον πόθο, στην ψυχή, στο μάτι
και στον αστό και στον χωριάτη,
κι’ άνθισμα μέσα στην καρδιά.
Κι’ ο νομοθέτης που οδηγεί
σ’ όλα, ο τεχνίτης που δημιουργεί,
κι’ οι αγράμματοι, οι σοφοί γραφιάδες,
και οι δουλευτάδες και οι σκαφτιάδες
κι’ οι κυβερνήτες που προστάζουν
και που το νόμο εξουσιάζουν,
κάποια αιτία, κάποια αυθεντία,
σκάψιμο είτε, είτε φιλί,
όλους υπήκοους θα τους καλή.
ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
20 Ιανουαρίου 1939 [1]
