Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Τις πρώτες ημέρες του Ιανουαρίου 1957, έληγε το αποτέλεσμα του πλέον περίεργου και ιδιόμορφου ίσως διαφημιστικού διαγωνισμού που γνώρισε η Αθήνα στον 20ό αιώνα! Πολλούς μήνες νωρίτερα μία εταιρεία που παρήγαγε σαπούνι σε σκόνη με την ονομασία «Σαπόλ» είχε ανακοινώσει πως θα βραβευόταν πλουσιοπάροχα, με 3.000 δραχμές, όποιος απαντούσε στο ερώτημα «Ποια σχέση μπορεί να έχει η γκαμήλα με το Σαπόλ;». Το σαπούνι «Σαπόλ» πωλούνταν σε όλα τα μπακάλικα σε κουτιά της μίας και των δύο δραχμών και όσα ακολούθησαν θυμίζουν σκηνές ελληνικής ταινίας.
Πότε εμφανιζόταν μια πραγματική γκαμήλα στα προπύλαια της Ακρόπολης, φορτωμένη με τεράστια κουτιά «Σαπόλ», προκαλώντας συναγερμό στους φύλακες του μνημείου. Τη συνόδευε ένας… βεδουίνος που ήθελε να εναποθέσει στον ιερό χώρο χώμα που είχε συλλέξει μεταξύ του Νείλου και του Ινδού Ποταμού! Όπως ήταν φυσικό δεν τον άφησαν να εισέλθει στην Ακρόπολη, απ’ όπου ήθελε να παραλάβει χώμα για να το μεταφέρει σε άλλους ιερούς χώρους! Ταυτοχρόνως όμως αναγγελλόταν πως θα παρεχόταν δωρεάν γάλα γκαμήλας σε όποιον ενδιαφερόταν.
Μάλιστα θα άρμεγαν το γάλα της γκαμήλας μπροστά του εάν πήγαινε μέχρι τις εγκαταστάσεις του εργοστασίου στο Κουκάκι! Εκεί, στην οδό Γόρδωνος 20, όπου από το 1922 είχε δημιουργήσει μια μικρή βιοτεχνία ο καταγόμενος από την Κρήτη Εμμανουήλ Καλαμαράκης.[1] Παρασκεύαζε αλάτι, ποτάσα αλλά και τα απορρυπαντικά «Σαπόλ» και «Κρινόλ». Ο γιος του, ο Κωνσταντίνος Καλαμαράκης, ήταν εκείνος που έμελε να απογειώσει την επιχείρηση. Με σπουδές χημικού στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ανέλαβε τα ηνία της επιχείρησης το 1948 και έμελε να δημιουργήσει μία από τις σημαντικότερες ελληνικές επιχειρήσεις. Εργατικός και ευρηματικός, υπήρξε ο ιθύνων νους των επιτυχημένων διαφημιστικών εκστρατειών.
Όπως της γκαμήλας που γυρνούσε στις γειτονιές, αναμένοντας την απάντηση στο ερώτημα και διαφημίζοντας φυσικά το προιόν. Κατά χιλιάδες έφταναν οι επιστολές. «Η γκαμήλα συμβολίζει το παρατσούκλι με το οποίο κοροϊδεύει κάθε άνδρας τη γυναίκα που δεν μεταχειρίζεται ΣΑΠΟΛ» έγραφε κάποιος. «Η νοικοκυρά πρέπει να ζητά το ΣΑΠΟΛ από τον παντοπώλη της με το ίδιο πείσμα που διακρίνει την γκαμήλα» έγραφε άλλος. Εντέλει καμία σχέση δεν είχε η γκαμήλα με το «Σαπόλ»! Η εταιρεία ανακοίνωσε πως δεν βρέθηκε κατάλληλη απάντηση, οπότε το ποσόν των 3.000 δραχμών δόθηκε στο Τμήμα Χημείων Τροφίμων του Πανεπιστημίου Αθηνών! Ωστόσο μοίρασε από 300 δραχμές σε δέκα εξ εκείνων που είχαν απαντήσει από τους πρώτους στο διαγωνισμό.[2]
Οι διαφημιστικές καμπάνιες του Κ. Καλαμαράκη ήταν μοναδικές και θα άξιζε ένα αφιέρωμα σ’ αυτές. Το 1954 έβαζε τον Αγκόπ (Φιλιππίδη) να κάνει εκπομπές στον Ραδιοφωνικό Σταθμό των Ενόπλων Δυνάμεων. Τον επόμενο χρόνο (1955) καλούσε όλους όσοι είχαν λερωθεί στα θαλάσσια μπάνια τους στο Φάληρο με γράσα, μηχανέλαια ή μαζούτ να χρησιμοποιήσουν για τον καθαρισμό του σώματός τους τη μοναδική σκόνη καθαρισμού «Σαπόλ»! Και το 1957, όταν είχε ενσκήψει επιδημία γρίπης, διαφήμιζε πως με το «Σαπόλ» προφυλασσόταν η οικογένεια. Την ίδια χρονιά, πάντα από τον «Σταθμό Ενόπλων», χορηγεί σκετς που έπαιζαν ο Μίμης Φωτόπουλος και η Γεωργία Βασιλειάδου. Ο Κ. Καλαμαράκης ήταν ο άνθρωπος που έβαλε το αλάτι σε μπουκάλι και του έδωσε την ονομασία ΚΑΛΑΣ, από σύντμηση του ονόματός του! Δημιούργησε το εργοστάσιο της οδού Πειραιώς που μετεξελίχθηκε στην εταιρεία που ακμάζει μέχρι τις ημέρες μας με πρωταγωνιστές τους εξίσου επιτυχημένους απογόνους του.
Πρώτη δημοσίευση: Εφημερίδα «Δημοκρατία», 2 Ιανουαρίου 2017
