Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Στιγμιότυπο από τη «Γιορτή του Κρασιού». Φωτογραφικό αρχείο Μουσείου Μπενάκη.
Από τα γεγονότα που άφησαν έντονα ίχνη στην διασκέδαση και την ψυχαγωγία και όχι μόνον, το δεύτερο μισό του περασμένου αιώνος ήταν η «Γιορτή του κρασιού». Ένα πολιτιστικό γεγονός που γεννήθηκε από ιδιωτική πρωτοβουλία, στις αρχές της δεκαετίας 1950, και εξέπνευσε άδοξα περίπου τέσσερις δεκαετίες αργότερα. Ταυτοχρόνως αποτελούσε την έκφραση της Ελλάδος που αγωνιζόταν να προωθήσει ελληνικά προϊόντα στις εγχώριες και ξένες αγορές, συνδυάζοντας την παράδοση με το σύγχρονο κόσμο. Εξάλλου, εξελίχθηκε σε ένα από τα αγαπημένα γεγονότα όχι μόνον των Ελλήνων αλλά και των τουριστών που επισκέπτονταν την χώρα μας.
Ελάχιστοι θυμούνται πως ξεκίνησε η διεξαγωγή της «Γιορτής του Κρασιού», με διοργανώτρια την Ελληνική Περιηγητική Λέσχη (ΕΠΛ) το 1953[1]. Το αρχικό πνεύμα ήταν ιδιαιτέρως ρομαντικό και με ποιοτικές επιδιώξεις. Όλα ξεκίνησαν τον Νοέμβριο 1953, όταν η ΕΠΛ αποφάσισε να πραγματοποιήσει «Έκθεση Κρασιού» στο Τουριστικό Περίπτερο στο Δαφνί. Η αγάπη για την ύπαιθρο, η καλυτέρευση των οικονομικών συνθηκών και οι προσπάθειες για ανάπτυξη του τουρισμού ήταν τρεις βασικοί παράγοντες για τη γέννηση ενός νέου θεσμού επωφελούς ψυχαγωγίας.
Στιγμιότυπο από τη «Γιορτή του Κρασιού». Φωτογραφικό αρχείο Μουσείου Μπενάκη.
«Το Δαφνί ήταν έως τώρα ο τόπος συγκεντρώσεως των φρενοβλαβών, αλλά φαίνεται πως πλέον θα συγκεντρώνει και μία άλλην συμπαθή τάξιν: τους μπεκρήδες»![2]. Έτσι υποδέχθηκε ο Τύπος την είδηση της οργανώσεως διήμερης εκθέσεως οίνου εκ μέρους της ΕΠΛ. Η επιτυχία θεωρήθηκε… ανέλπιστη διότι συμμετείχαν 300 άτομα! Το γεγονός οδήγησε τους οργανωτές να είναι πιο λειτουργικοί στην εβδομαδιαία Γιορτή της επόμενης χρονιάς, τον Οκτώβριο 1954. Τώρα πλέον την αποκαλούσαν επισήμως «Γιορτή Κρασιού» και συνοδεύθηκε από ελληνικά τραγούδια, μουσική και χορούς, αλλά και μία έκθεση προϊόντων της λαϊκής ελληνικής τέχνης[3].
Χρυσός Ευελπίδης (1895 – 1971)
Το πρόγραμμα περιλάμβανε και ομιλία του Χρυσού Ευελπίδη, ο οποίος έκανε λόγο για το πνεύμα του Θεού Διονύσου αλλά και τις ψυχές του Ανακρέοντος και του Αλκαίου! Μέσα στο πράσινο, με ρομαντικό φωτισμό και διονυσιακή ατμόσφαιρα, πλήθος κόσμου επισκέφθηκε τη γιορτή και χειροκρότησε το συγκρότημα Γεωργίου Κουσιάδη που χόρεψε ελληνικούς ρυθμούς από τα νησιά και τις επαρχίες. Σε παράταξη πήλινες στάμνες με κρασιά της ελληνικής γης από τη Σαντορίνη έως τη Νάουσα και από τη Ρόδο έως την Κέρκυρα. Η μεγάλη επιτυχία κατέληξε στην οριστική απόφαση να δημιουργηθεί πλέον ένα Φεστιβάλ Ελληνικού Κρασιού[4].
Τα πράγματα ήταν ακόμη καλύτερα το 1955, αφού η ΕΠΛ ζήτησε την βοήθεια του Οργανισμού Τουρισμού και εκτός από το εστιατόριο του Τουριστικού Περιπτέρου λειτούργησε και μία λαϊκή ταβέρνα. Τώρα πλέον η Γιορτή Κρασιού διήρκεσε από τις 24 Σεπτεμβρίου μέχρι 9 Οκτωβρίου, από τις έξι το απόγευμα μέχρι τα μεσάνυχτα. Δωρεάν κρασιά και πλούσια καλλιτεχνικά προγράμματα. Μέχρι ολόκληρη επιθεώρηση οργανώθηκε ειδικά για τη γιορτή. Γραμμένη από τον Δημήτρη Γιαννουκάκη, με μουσική Κώστα Γιαννίδη, σκηνογραφίες Γιώργου Ανεμογιάννη και καλλιτεχνική εποπτεία του Πέλου Κατσέλη[5].
Η «Γιορτή Κρασιού» μετατρεπόταν και σε μείζον καλλιτεχνικό γεγονός. Συμμετείχαν η χορωδία και το μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και ηθοποιούς όπως οι Γεωργία Βασιλειάδου, Χρήστος Ευθυμίου, Ανθή Ζαχαράτου, Αλέκα Κατσέλη, Χριστόφορος Νέζερ, Σάσα Ντάριο, Άννα Συνοδινού κ.ά. Με είσοδο δέκα δραχμές και ελεύθερη κατανάλωση κρασιού, οι επισκέπτες μεταφέρονταν με δρομολόγια λεωφορείων από το κέντρο των Αθηνών. Μια ατέλειωτη παράταξη βαρελιών περίμενε τους επισκέπτες που απολάμβαναν την ατμόσφαιρα και τους ελληνικούς οίνους. Κάθε χρόνο και καλύτερα, προπαντός για το αυξανόμενο ρεύμα τουριστών που επισκεπτόταν την χώρα μας, απολαμβάνοντας στιγμές ευθυμίας και ελληνικής παραδόσεως. Πάνω στα βαρέλια ήταν τοποθετημένες επιγραφές από τον τόπο παραγωγής του κρασιού, ορχήστρες ελαφράς μουσικής συνόδευαν την οινοποσία, ενώ υπαίθρια εστιατόρια είχαν πλέον καταλάβει την θέση τους[6].
Πρώτη δημοσίευση: Εφημερίδα «Δημοκρατία» 10 Σεπτεμβρίου 2018
