Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Πολλές φορές αναζητούμε τους λόγους που οι άνθρωποι αρέσκονται στην παρελθοντολογία. Πολλές ερμηνείες έχουν δοθεί, αρκετές δε εξ αυτών ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Οι άνθρωποι, από την αρχαιότητα, έχουν πάντοτε τη συνήθεια να θεωρούν ως δύσκολη την εποχή τους και να νοσταλγούν το παρελθόν, τους «παλαιούς καλούς καιρούς». Υπάρχουν όμως και ιστορικές στιγμές που έρχονται να υποδηλώσουν ότι εντέλει, δεν έχουν άδικο όσοι υποστηρίζουν την ποιότητα και την ευγένεια των παλαιότερων εποχών. Κατ’ εξοχήν δεν μπορούν να το ισχυρίζονται οι δημοσιογράφοι. Ως παράδειγμα θα αφηγηθούμε σήμερα μια γιορτή που έγινε το 1935 με πρωτοβουλία της Ενώσεως Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών, δηλαδή της γνωστής μας ΕΣΗΕΑ.
Το ξενοδοχείο Σεσίλ στην Κηφισιά (δεκαετία 1930).
Ήταν η εποχή που σέβονταν ακόμη τον χρόνο και όσους είχαν προηγηθεί και προσφέρει. Έτσι αποφασίστηκε να τιμηθούν όσοι είχαν συμπληρώσει 25 ή και περισσότερα χρόνια δημοσιογραφικής ζωής, ανεξαρτήτως αν ήταν ή όχι μέλη της ΕΣΗΕΑ. Συγκεντρώθηκαν λοιπόν στο «Σεσίλ» της Κηφισιάς και κανείς δεν μπορούσε να πλήξει σε εκείνη τη γιορτή[1]. Τα ονόματα που συμμετείχαν, φαντάζουν σήμερα ως προσκλητήριο σπουδαίων φυσιογνωμιών της πένας: Ιωάννης Δαμβέργης, Γεώργιος Πωπ, Σπύρος Νικολόπουλος, Γρηγόριος Ξενόπουλος, Γεώργιος Βλάχος, Δημήτριος Καμπούρογλους, Κώστας Αθάνατος. Παύλος Νιρβάνας, Γεώργιος Ασπρέας, Αρίστος Καμπάνης, Διονύσιος Κόκκινος, Νικόλαος Λάσκαρης, Παντελής Χορν και πόσοι άλλοι ακόμη.
Ανάμεσά τους υπήρχαν και φυσιογνωμίες εντελώς άγνωστες στους νεότερους, αλλά από τους θεμελιωτές του δημοσιογραφικού επαγγέλματος. Ένας εξ αυτών ήταν και ο Ζέφυρος Σταυρίδης (1853-1938), ήδη συνταξιούχος το 1935[2]. Γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη ήταν, κατά κάποιο τρόπο, ο άνθρωπος που οργάνωσε το πραγματικό ρεπορτάζ στη χώρα μας. Πολιτικός συντάκτης ο ίδιος, ήταν ευρηματικός και γνώριζε το «μυστικό» να οργανώνει δημοσιογραφικές καμπάνιες με εξειδικευμένη θεματολογία. Σε αυτόν οφείλονταν περίφημες διατυπώσεις όπως: ⎼ Έγραψεν ημίν ο εν Αμπελοκήποις ανταποκριτής μας ή ⎼ Καθ’ ά επιστέλλει ο εν Κουκουβάουνες ανταποκριτής μας!
Περίπου πενήντα έτη υπηρέτησε το επάγγελμα ο Ζ. Σταυρίδης, ο οποίος υπήρξε πολιτικός ρεπόρτερ στις μεγαλύτερες εφημερίδες, όπως η «Ακρόπολις» του Βλ. Γαβριηλίδη, η «Πρωία» του Δεληγιάννη, το «Εμπρός» του Καλαποθάκη και το «Έθνος» του Νικολόπουλου. Στην εκδήλωση δεν μπόρεσε να παρευρεθεί ο Ακαδημαϊκός Δημήτριος Γρ. Καμπούρογλους, ο οποίος ωστόσο έγραψε επιστολή ενθουσιάζοντας τους πάντες[3]. Ήταν 83 ετών και είχε συμπληρώσει 62 χρόνια διαρκούς παρουσίας στις εφημερίδες και τα περιοδικά, παρουσιάζοντας ιστορικο-λογοτεχνικά θέματα. Είχε ξεκινήσει το 1873 ως συντάκτης του «Ποσειδώνος», ο οποίος εκδιδόταν στην Αθήνα και στον Πειραιά.
Κωστής Παλαμάς. Ελαιογραφία Γ. Ροϊλού.
Ο Ακαδημαϊκός Κωστής Παλαμάς έγραψε για την εκδήλωση ότι πριν από μισό αιώνα δημοσίευε το πρώτο του βιβλίο στίχων[4]. ⎼ Ποιητή βέβαια με κράτησε να λογίζομαι το κυρίαρχο είδος της εργασίας μου, μα ποτέ δεν το ξεχώρισα και ποτέ δεν το διέκρινα από την άλλη μου, κι από την όλη μου, την πλατιά, την πολύτροπη και δημοσιογραφική εργασία… Είμαι δημοσιογράφος και δεν το παρατρέχω, ούτε μπορώ να λησμονήσω το γένος μου!
Είναι μια βαθιά και αθησαύριστη εξομολόγηση του πρωτοπόρου λογοτέχνη, ο οποίος σε ηλικία 76 ετών προέβαινε σε έναν πνευματικό απολογισμό απευθυνόμενος σε συνοδοιπόρους του αλλά και σε νεότερους υπηρέτες της πένας. Προχωρούσε μάλιστα ακόμη περισσότερο, τονίζοντας πως «οι δεινότεροι που συμβολίζουν τον πνευματικό κόσμο περάσανε από τη δημοσιογραφία» και ότι «τον δημοσιογράφο μπορεί να τον εμποδίζει, καθώς γίνεται σε όλες τις ενέργειες, το περπάτημα του νου, αλλά η δημοσιογραφία είναι άσκηση που του ρίχνει όλα τα προσκόμματα για να περάσει»[5]!
Πρώτη δημοσίευση: Εφημερίδα «Δημοκρατία» 27 Ιανουαρίου 2018
