Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Το Νοσοκομείο Συγγρού όπως ήταν τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα.
Συνέβη και αυτό στην Αθήνα των αρχών του 20ού αιώνα. Κουμπουροφόροι προστάτες εκδιδομένων γυναικών, οι οποίες νοσηλεύονταν, κατέλαβαν το «Νοσοκομείον Μεταδοτικών Νοσημάτων» ή «Συφιλιδικόν Νοσοκομείον Ανδρέου Συγγρού»! Αυτά συνέβαιναν το 1902, και οφείλονταν στην προσπάθεια που κατέβαλε να βάλει τάξη στα πράγματα ο νέος διευθυντής του νοσοκομείου και καθηγητής πανεπιστημίου Βασίλειος Πρωτόπουλος (1854-1922). Ήταν πολλοί εκείνοι που αποζούσαν από την εκμετάλλευση των δυστυχισμένων γυναικών, ενώ τα αφροδίσια νοσήματα βρίσκονταν σε περίοδο μεγάλης έξαρσης.
Βασίλειος Πρωτόπουλος (1854-1922).
Η κατάσταση που επικρατούσε στο νοσοκομείο και γύρω από αυτό ήταν απερίγραπτη. Εντός του νοσοκομείου οι δυστυχείς γυναίκες ασθενείς και έξω από αυτό, συγκεντρωμένοι συνήθως στο απέναντι καφενείο, οι «προστάτες» τους. Δεκάδες άνδρες που αποζούσαν από τη ρυπαρότητα και την αισχρή εκμετάλλευσή τους.
Ο νέος διευθυντής βλέποντας την απαράδεκτη κατάσταση αποφάσισε να εφαρμόσει αυστηρές διαδικασίες στα θεραπευτικά προγράμματα. Έτσι προκάλεσε την αγανάκτηση των γυναικών, οι οποίες είχαν συνηθίσει σε μία κατάσταση ασυδοσίας, αλλά και όσων επωφελούνταν από αυτήν.
Το κύριο πρόβλημα ήταν ότι μπαινόβγαιναν στο νοσοκομείο. Προκειμένου να ικανοποιήσουν τους «προστάτες» τους εξασκούσαν το επάγγελμά τους χωρίς να έχουν θεραπευτεί λειτουργώντας ως υγειονομικές «βόμβες» μέσα στην πόλη. Εν τω μεταξύ τα αφροδίσια νοσήματα γνώριζαν πρωτοφανή εξάπλωση στην ελληνική πρωτεύουσα και ο αριθμός των νοσηλευομένων γυναικών ανερχόταν σε 150, ο μεγαλύτερος που είχε σημειωθεί έως τότε[1].
Ο νέος διευθυντής, με δικούς του ανθρώπους, προσπάθησε να περιορίσει τα φαινόμενα, κυρίως δε να αποτρέψει την έξοδο των γυναικών από το νοσοκομείο πριν από τη θεραπεία τους. Οπωσδήποτε ενοχλήθηκε και το «σύστημα» που είχε δημιουργηθεί μέχρι τότε και το οποίο, προφανώς όχι αφιλοκερδώς, υπέθαλπε τη νοσηρή κατάσταση.
Σ’ αυτό ίσως να συμμετείχαν και γιατροί, οι οποίοι άφηναν τις γυναίκες να φεύγουν και ανελάμβαναν να τις παρακολουθούν ιδιωτικώς και να τους παρέχουν φάρμακα του νοσοκομείου. Εν πάση περιπτώσει αρκετοί ήταν αυτοί που αντέδρασαν στα μέτρα που προσπαθούσε να εφαρμόσει η νέα διεύθυνση του νοσοκομείου. Μέχρι που έφτασαν στο σημείο να πιαστούν στα χέρια παλαιοί γιατροί που υπηρετούσαν στο νοσοκομείο, με νέους που είχε φέρει μαζί του ο καθηγητής Β. Πρωτόπουλος.
Το νοσοκομείο αναστατώθηκε. Οι νοσηλευόμενες παρακολουθώντας τα επεισόδια φώναζαν και ωρύονταν δαιμονισμένα. Ο καθηγητής λιποθύμησε, μεταφέρθηκε για νοσηλεία και επικράτησε αταξία και αναστάτωση.
Τότε οι γυναίκες άρχισαν να καλούν σε βοήθεια τους… δικούς τους ανθρώπους από απέναντι. Ο φύλακας που προσπάθησε να τους σταματήσει βρέθηκε αναίσθητος στο πάτωμα. Η ορδή εισήλασε κυριολεκτικώς κρατώντας κουμπούρια και μαχαίρια αποκτώντας την κυριαρχία του νοσοκομείου. Ορισμένοι καλούσαν τις ερωμένες τους να τους ακολουθήσουν και άλλοι κραύγαζαν επιθυμώντας να βάλουν φωτιά στο νοσοκομείο.
Οι επιδρομείς «έγιναν καπνός» λίγο προτού φτάσει η Αστυνομία
Επικράτησε πανδαιμόνιο με τους περισσότερους να ζητωκραυγάζουν υπέρ της προηγούμενης διεύθυνσης. Ο Β. Πρωτόπουλος καλούσε την Αστυνομία, ενώ οι «προστάτες» του συνιστούσαν να φύγει αλλιώς θα τον κακοποιούσαν. Αλλά ο διευθυντής κλείστηκε στο γραφείο του αποφασισμένος να μην αφήσει το νοσοκομείο στα χέρια των καταληψιών.
Κανείς δεν μπορούσε να βγει ή να μπει. Ωστόσο, ένας βοηθός του καθηγητή κατόρθωσε να πηδήξει στον περίβολο του νοσοκομείου και μέσω μιας στέγης να κατέβει στα χωράφια και να ειδοποιήσει την Αστυνομία. Το νοσοκομείο παρέμεινε επί αρκετές ώρες υπό κατάληψη από τους κουμπουροφόρους, ώσπου κατέφθασε ο αστυνόμος της πόλης με επαρκή δύναμη. Οι επιδρομείς, βλέποντας να καταφτάνουν δυνάμεις από τη μεριά των Στρατώνων Υλικού Πολέμου, οι οποίοι βρίσκονταν εκεί όπου σήμερα είναι το ξενοδοχείο «Χίλτον», φρόντισαν να εξαφανιστούν. Πήδηξαν από τη μάντρα και διέφυγαν κατεβαίνοντας στο ρέμα που περνούσε δίπλα από το νοσοκομείο.
