Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Καμπούρογλου Ιωάννης. Σκίτσο Άννινου.
Στα τέλη του 19ου αιώνα, ήταν θέμα επαγγελματικού γοήτρου για κάθε δημοσιογράφο που σεβόταν τον εαυτό του και τους αναγνώστες να παρουσιάσει με τη μεγαλύτερη δυνατή αληθοφάνεια το πρωταπριλιάτικο τερατολόγημα με το οποίο θα ξεγελούσε το κοινό του. Καλύτερος όλων ήταν ο Ιωάννης Καμπούρογλου, διευθυντής και εκδότης της «Νέας Εφημερίδος». Κάθε πρώτη Απριλίου το φύλλο του έβριθε πειστικών ψεμάτων, τα οποία ξεσήκωναν τον κόσμο, ενώ σε μερικές περιπτώσεις κινδύνευσαν ο ίδιος και οι συντάκτες του από θυμωμένους αναγνώστες!
Την Πρωταπριλιά του 1890 κατόρθωσε να ξενυχτήσει σχεδόν όλους τους κατοίκους των λαϊκών συνοικιών της πρωτεύουσας. Έγραψε ότι τα χαράματα εμφανιζόταν καπνός και ένα γλυκό φως, λίγο πιο κάτω και αριστερά από τον Ναό του Αγίου Ισιδώρου Λυκαβηττού, και ακούγονταν κρότοι σαν να σύρονταν αλυσίδες. Σιγά σιγά δε, μέσα από τον καπνό ξεπεταγόταν «αερώδες τι σώμα χαριέσσης κόρης βαθμηδόν υψούμενον ως επί πτερύγων». Και το αερικό εξαφανιζόταν με έναν κρότο που θύμιζε συντριβή βράχων στα έγκατα του βουνού.
Προσέθετε και μερικές εικονικές μαρτυρίες ξεσηκώνοντας έτσι τους εύπιστους ανθρώπους του λαού που ήταν ιδιαίτερα επιρρεπής στις δεισιδαιμονίες. Όπως ήταν ευνόητο εκατοντάδες άνθρωποι ξενύχτησαν στα χαγιάτια περιμένοντας να δουν το φαινόμενο και να δώσουν τις απαραίτητες εξηγήσεις. Εξορκισμοί, σταυροκοπήματα, επικλήσεις Αγίων και κατά προτίμηση της Μεγαλόχαρης. Και αφού έγινε το θέμα της ημέρας δεν ήταν ολίγοι εκείνοι που πήραν τα συμπράγκαλά τους για να ξενυχτίσουν στη Δεξαμενή, ακριβώς όπως έκαναν στις ολονυκτίες[1]
.
Το πρωί της 2ας Απριλίου 1891 ήταν σχεδόν το μόνο θέμα συζήτησης στις αθηναϊκές γειτονιές, όπου επικρατούσε απογοήτευση. Και έκαναν μέρες να εμφανιστούν εκείνοι που πειστικότατα έλεγαν ότι είχαν δει το στοιχειό της κοπέλας. Όσο για τον Καμπούρογλου, δεν πήγε στην εφημερίδα του, για να αποφύγει ανεπιθύμητη επίσκεψη από κανέναν ξενυχτισμένο βλάμη του Ψυρρή. Αλλά δεν ήταν η μόνη φάρσα που έστησε ο Ι. Καμπούρογλου. Ούτε λίγο ούτε πολύ οι αναγνώστες προσπαθούσαν να ανακαλύψουν ποια είδηση ήταν αληθινή. Ακόμη όμως και οι πιο έξυπνοι την έπαθαν[2]!
Εκατοντάδες κατέβηκαν στον Πειραιά για να παρακολουθήσουν τα… εγκαίνια του σιδηροδρόμου Πειραιώς – Λαρίσης, τα οποία επρόκειτο να τελεστούν παρουσία του υπουργικού συμβουλίου. Ακόμη περισσότεροι, με τις οικογένειές τους, αποφάσισαν να επισκεφτούν το «Εξοχικόν Πανδοχείον Ξαβερίου» για να δουν το περίεργο κήτος μήκους τριών μέτρων που είχε αλιευτεί έξω από την Αίγινα. Η είδηση ανέφερε πως το χρώμα του ήταν βαθύ πράσινο και είχε τόσα αγκάθια ώστε κανείς δεν μπορούσε να το αγγίξει χωρίς να μωλωπιστεί. Επίσης, ανέφερε πως είχε και δύο παμμέγιστα και διαφανή φτερά[3].
Η περιοχή του Ολυμπιείου γύρω στα 1890.
Αντί για αρνί, του έστειλε… κάρτα επισκεπτηρίου
Αρκετοί όμως ήταν εκείνοι που προτιμούσαν να πεταχτούν μέχρι την περιοχή των Στυλών Ολυμπίου Διός, εκεί που υπήρχαν παλαιότερα τα Λουτρά Δαμασκηνού. Δηλαδή όπου σήμερα βρίσκεται ο Όμιλος Αντισφαιρίσεως Αθηνών. Εκεί υποτίθεται ότι είχαν βρει φιλοξενία τέσσερις πελώριοι ταύροι και έξι ταυρομάχοι με τις συζύγους τους. Φυσικά και δεν είδαν ταύρους όσοι έφτασαν μέχρι εκεί. Διότι γενικότερα κυριαρχούσε το πρωταπριλιάτικο ψέμα. Ακόμη περισσότερο το 1890 αφού ήταν χρονιά που συνέπεσε η πρωταπριλιά με το Πάσχα! Έγινε πραγματικός χαλασμός[4]. Ψέματα και αστεία μέχρι ρήξης πολύχρονων φιλιών. Τέτοια περίπτωση μάλιστα καταγράφηκε ως διακεκριμένη στα πρωταπριλιάτικα χρονικά. Αφορούσε έναν νοικοκύρη που δεν αγόρασε αρνί περιμένοντας εκείνο που θα του έφτανε στο σπίτι του από στενό του φίλο. Αλλά ο τελευταίος αρκέστηκε να του στείλε ένα επισκεπτήριο (:κάρτα) η οποία έγραφε: «Και του χρόνου, 1 Απριλίου 1890»! Αγανάκτησε ο άνθρωπος, χάλασε τη φιλία του αλλά και η οικογένεια έμεινε χωρίς το πατροπαράδοτο αρνί.
