του Ιωάννη Πολέμη
Η Φαντασία που χάρισε μορφή σε κάθε ιδέα
στ’ αθώρητα, στ’ αόρατα κ’ ευγενικά η χυδαία
και τίποτα δεν άφησε χωρίς να ζωγραφήση,
εσένα σ’ έχει αφήσει,
Σεισμέ, δίχως μορφή.
Όμως εγώ, ο πειό ταπεινός κι’ ο πειό μικρός του κόσμου,
σαν ένα χέρι απέραντο σε βλέπω πάντα εμπρός μου,
χέρι σιδεροδάκτυλο με πέτρινη απαλάμη,
που αναταράζεται όλ’ η γη και τρέμει σαν καλάμι
σε κάθε σου στροφή.
Ποια δύναμι ανιστόρητη δύναμι σου χαρίζει,
ποια θέλησι σε κυβερνά, ποια θέλησι σ’ ορίζει
και σε προστάζει να κτυπάς, να ρίχνης ό,τι λάχη,
κι’ απ’ το βυθό της θάλασσας ως των βουνών τη ράχη
να φέρνης την ακράτητη, την άφταστην ορμή σου;
Μουγγρίζει ο αγέρας και βογγά στο διάβα σου, οι αρμοί σου
βαρειά τριζοκοπούν.
Χέρι του Ολέθρου, που τη γη με μιας ξεθεμελιώνεις
και στα τρανά σου δάκτυλα συντρίβεις, τρίβεις, λυώνεις
τ’ αλύγιστο το σίδερο και τη σκληρή την πέτρα,
χέρι του Ολέθρου, μέτρα
τ’ αμέτρητά σου θύματα τ’ άθαφτα και θαμμένα,
τα ζωντανά πλέον άψυχα κι’ από τα πεθαμμένα,
γιατί δεν έχουν δύναμι το στόμα των ν’ ανοίξουν,
τους στεναγμούς να πνίξουν
τον πόνο τους να πουν.
Βουβάσου, πόνε αμαρτωλέ, πόνε του πόνου, σώπα!…
Δύναμι σύ ανιστόρητη, συγχώρησέ με αν τώπα
χέρι του Ολέθρου ο άθλιος τ’ ατρόμητό σου χέρι.
Ποιος τη βουλή σου εμάντεψε, ποιος τη βουλή σου ξέρει;…
Βουβάσου, πόνε αστόχαστε και πόνε ταπεινέ!
Ω δύναμι ανιστόρητη, δράμε παρηγορήτρα,
θέλησι κυβερνήτρα
συγχώρησέ με ─ ω ναι!
* Ο Ιωάννης Πολέμης έγραψε και δημοσίευσε το ποίημα «Ο Σεισμός» μετά την πολύνεκρη τραγωδία που προκάλεσε, τον Δεκέμβριο 1908, ο σεισμός της Μεσσήνης που θεωρείται ο πλέον πολύνεκρος στην ευρωπαϊκή ιστορία.
