Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Αλέξανδρος Θ. Φιλαδελφεύς (1867-1955).
«Τι ζωολογικός κήπος εκάστη κοινωνία» διαπίστωνε στα τέλη του 19ου αιώνα ο Αλέξανδρος Θ. Φιλαδελφεύς (1867-1955), o οποίος κατέτασσε τους συγχρόνους του σε ένδεκα κατηγορίες[1].
Τα μαλάκια, ήταν η πρώτη κατηγορία και ακολουθούσαν οι κύνες, δηλαδή οι σκύλοι, οι αλώπεκες (αλεπούδες), οι γαλές (γάτες- γυναίκες), τα ελάφια και οι δορκάδες, τα περιστέρια, οι πίθηκοι και οι μαϊμούδες, τα λιοντάρια, οι χοίροι (γουρούνια) και, τέλος, οι πετεινοί και τα παγώνια. Το δε κείμενό του διανθίστηκε με σκίτσα του περίφημου και νεαρού ακόμη χαράκτη Δημήτρη Ε. Γαλάνη (1882-1966)[2]. Δεν χρειάζεται να έχει κανείς μεγάλη πείρα για να αναγνωρίζει τις εκπληκτικές ομοιότητες που έχουν πλείστοι όμοιοι και ομόφυλοί μας και των δύο φύλων προς «παντοία ζώα», όπως υποστήριζε ο Αλ. Φιλαδελφεύς.
Ως προς τα μαλάκια σημείωνε πως είναι τα πολυπληθέστερα ζωόφυτα σε κάθε κοινωνία, παρότι βρίσκονται στην κατώτατη βαθμίδα της ζωολογικής κλίμακας. Παρομοίασε τα μαλάκια με τους ανθρώπους, οι οποίοι διατελούν ακόμη στο στάδιο της μεταβατικής ανάπτυξης από φυτά σε ζώα που αισθάνονται. Εξέφρασε δε την άποψη ότι είναι η πλειονότητα και τα χαρακτηριστικά τους είναι πασιφανή. Ποια είναι αυτά; Σύμφωνα με την άποψη του Φιλαδελφέα, οι παχύσαρκοι και ολοστρόγγυλοι, οι πλαδαροί, με μάτια χωρίς λάμψη, με μύτες ακανόνιστες ή με «γαστέρας καλώς τεθραμμένας», οι απαθείς και αναίσθητοι όπως τα βατράχια! Αυτές ήταν μερικές μόνον από τις ομάδες που έπρεπε να κατατάσσονται στα μαλάκια.
Σκίτσα ζώων του Δημ. Γαλάνη.
Στην ίδια κατηγορία έπρεπε να εντάσσονται οι οκνηροί, οι βραδύνοες, οι νωθροί και όλοι οι αργοί, ιδιαιτέρως δε εξ αυτών όσοι είναι πλούσιοι και αποζούν με ασφαλή εισοδήματα. Διαπίστωνε όμως ότι πληθώρα τέτοιων οστράκων βρίσκουμε στα κόμματα, στα υπουργεία και στα πολιτικά παρασκήνια, όπου ζουν προσκολλημένα τα εν λόγω μαλάκια απομυζώντας τα κοινά και δημόσια έσοδα. «Τα χλιαρά ταύτα όντα είναι εχθρά πάσης προόδου» έγραφε το σπινθηροβόλο χέρι του κοσμοπολίτη αρχαιολόγου, συμπληρώνοντας πως τα όντα αυτά αποφράσσουν και αποκλείουν τις μεγάλες λεωφόρους κάθε κοινωνικής κίνησης. Μονίμως επιπολάζουν και τελματώνουν, προξενώντας σήψη και μιάσματα.
Αλίμονο στις κοινωνίες που δεν διαθέτουν κάποιο στιβαρό βραχίονα που θα μπορεί να εξαφανίσει τουλάχιστον ένα μέρος τους. Δεν αρκέστηκε όμως στις περιγραφές, υπεισήλθε και στα αίτια του φαινομένου. «Ο κοινοβουλευτισμός ιδίως συνετέλεσε καταπληκτικώς εις την αύξησιν και τον πολλαπλασιασμόν των μιασματογόνων τούτων όντων» διαπίστωνε ο Φιλαδελφεύς, προσθέτοντας ότι τα όντα αυτά είναι γονιμότατα και αυξάνονται όπως οι μύγες, τα μικρόβια, οι κοριοί και τα κουνούπια!
Γλοιώδη, ζελατινώδη και αηδέστατα!
Αλλά εκτός από τον κοινοβουλευτισμό, τα πολιτικά ψηφοπρατήρια, όπως αναφέρει τα κόμματα, τα μέγαρα και οι αυλές διαθέτουν πλήθος τέτοιων παρασίτων.
Πρόκειται για τα αριστοκρατικά μαλάκια, τα οποία μάλιστα είναι του χειρίστου είδους. Τα περιγράφει ως γλοιώδη, ζελατινώδη και αηδέστατα. Επιπλέουν στην κοινωνική λίμνη και ζουν εις βάρος των ακμαίων και ανθηρών φυτών. Επίσης, και ο διπλωματικός κλάδος «διατρέφει σμήνος εξ αυτών».
Πρόκειται για «μύκητες του δηλητηριώδους γένους τρεφόμενοι και πληθυνόμενοι επί βλάβη και φθορά του εθνικού στελέχους». Πάντως, εάν θέλει κάποιος να γνωρίσει τα παντοειδή αυτά σιχαμερά μαλάκια, τα οποία απλώνουν τα φουσκωτά και πλαδαρά πλοκάμια τους για να αρπάξουν ότι βρουν μπροστά τους, «πρέπει να εισέλθη εις τα σαλόνια τα λεγόμενα του μεγάλου κύκλου», σύμφωνα πάντα με όσα αναφέρει ο Αλ. Φιλαδελφεύς.
