Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Σκίτσο του Μάρκου Λουπέτη, δημοσιευμένο στον Τύπο της εποχής (1907)
Είχε…πλάκα τα γαλόνια, όπως λέει ο λαός μας και όπως τον περιέγραφε ο Κωνσταντίνος Σκόκος στο ημερολόγιό του. Εκ πρώτης όψεως, ο ανύποπτος μπορεί να τον θεωρούσε ακόμη και αρχηγό κάποιου Επιτελείου ή το λιγότερο αντιστράτηγο. Και όμως, ήταν απλά ο σταθμάρχης του Νέου Φαλήρου Μάρκος Λουπέτης. Πολύ νωρίς πρόσεξε τον ιδιόμορφο σταθμάρχη ο Δημήτρης Χατζόπουλος και τον παρέδωσε στο ευρύ κοινό[1]. Έγραφε ότι ο Μ. Λουπέτης αισθανόταν πραγματικά ως απόγονος του Ξένιου Διός και έσπευδε να υποδεχτεί στρατηγούς, ναυάρχους, διπλωμάτες, ξένους πολιτικούς και αξιωματούχους, προσφέροντας μάλιστα και άνθη.
Έτσι άνοιξε…παρτίδες και αλληλογραφούσε με μεγαλόσχημους, αντάλλασσε φωτογραφίες και σύντομα απέκτησε τους τίτλους του «Διεθνούς Σταθμάρχου» και του «Εν Φαλήρω Πρεσβευτού της Ελλάδος»[2]! Τον περιγράφουν ως γλυκύ, γαλήνιο, προσηνή και μετριόφρονα με ζωηρή και ευγενή έκφραση. Η δικαιοδοσία του, επί μία ολόκληρη 35ετία ήταν να εποπτεύει την κίνηση των βαγονιών και την διακίνηση των εισιτηρίων και να σφυρίζει για την εκκίνηση των τραίνων. Κάποια ψύχωση ιπποτισμού τον είχε καταλάβει και χωρίς υστεροβουλία ή ιδιοτέλεια είχε μετατραπεί σε αυτόκλητο και ευγενή αντιπρόσωπο της χώρας μας στον Σταθμό του Σιδηροδρόμου[3].
Ο σταθμός του Φαλήρου (1907),
Δηλαδή, έπιασε…πόστο, όπως θα λέγαμε στις ημέρες μας, στον πιο κεντρικό σταθμό της χώρας, αφού από εκεί ήταν υποχρεωμένοι να περάσουν όλοι όσοι επισκέπτονταν επισήμως και ανεπισήμως την ελληνική πρωτεύουσα. Ακόμη και όταν αποχώρησε από την υπηρεσία, στα μέσα περίπου της πρώτης δεκαετίας του περασμένου αιώνα, λαμβάνοντας αξιοπρεπή σύνταξη εξήντα δραχμών μηνιαίως, συνέχισε να υποδέχεται τους επίσημους ξένους προσφέροντας ανθοδέσμες. Συνέχισε να φορά την στολή του, που λαμπύριζε πνιγμένη στα χρυσίζοντα κουμπιά[4].
‘Αποψη του Φαλήρου (αρχές 20ού αιώνα). Επιχρωματισμένο επιστολικό δελτάριο.
Αγαπημένη του συνήθεια ήταν να συγκεντρώνει τεκμήρια από τους υψηλούς και εφήμερους φίλους που αποκτούσε. Πρίγκιπες και βασιλιάδες, εκκλησιαστικοί άνδρες και γνωστοί συγγραφείς ανταπέδιδαν τις φιλοφρονήσεις, προσφέροντας του μία κάρτα ή ένα σημείωμα. Μέσα στο πορτοφόλι του φύλαγε πολλά γράμματα, τα οποία πρόσεχε ως τους σημαντικότερους θησαυρούς του. Αφθονούσαν τα Dear Mr Loupeti και τα Cher Mr Loupeti από πρωταγωνιστές της διεθνούς ζωής και διπλωματίας. Τα επιδείκνυε σε πρώτη ευκαιρία θεωρώντας πως ήταν το χρυσό απόσταγμα της ζωής του. Αντλώντας λίγη από την λάμψη των επιφανών επισκεπτών και αξιωματούχων, πίστευε πως ήταν η γέφυρα που θα τον παρέδιδε στην αιωνιότητα.
Οπωσδήποτε δεν μπορούσε να διαφύγει της προσοχής του Γ. Σουρή, ο οποίος μας παρέδωσε γλαφυρότατη περιγραφή του σε έξι μόνον στίχους: «Μάρκος Λουπέτης ο γνωστός ακάματις κι ευθύς, / σταθμάρχης εις το Φάληρον, πολύ γλωσσομαθής, / γι’ αυτήν την γλωσσομάθειαν και κατ’ αυτόν τον χρόνον / έφαγε κι’ εγνωρίστηκε με πρόσωπα ψηλά / κι’ ευνοίας έτυχε θερμής Ναυάρχων κι’ Ηγεμόνων, / δι’ ό συγχαρητήρια προσδέχεται πολλά»[5]. Σημειωτέον ότι όλα όσα έκανε ο «διεθνής» σταθμάρχης ήταν χωρίς υστεροβουλία, χωρίς ιδιοτέλεια, αφιλοκερδώς, από μία ιδέα μεγαλείου. Είχε προσδώσει στον εαυτό του χαρακτηριστικά του Ξένιου Διός και υπηρετούσε με πάθος και συνέπεια την ιδέα του.
Στα τέλη 1908 κυκλοφόρησε η είδηση ότι πέθανε ο «διεθνής» σταθμάρχης Μάρκος Λουπέτης[6]. Έπεσε στο μέσον της πλατείας και μεταφέρθηκε, σχεδόν άψυχος, στο νοσοκομείο. Τότε όλοι έσπευσαν να γράψουν έναν αξιοπρεπή επικήδειο και οι πένες των χρονογράφων πήραν…φωτιά. Αλλά ο Σταθμάρχης ζούσε και απόλαυσε τα δημοσιεύματα που τον αφορούσαν. Εν τέλει, ο «διεθνής» σταθμάρχης, έφυγε από τη ζωή περίπου πέντε χρόνια αργότερα, τον Ιανουάριο 1913[7]. Ο Παύλος Νιρβάνας έσπευσε να τον ξεπροβοδίσει γράφοντας πως «εάν εγνώρισε κανείς ευτυχέστερον θνητόν, παρακαλώ να μου τον παρουσιάση, διά να τον στεφανώσω με ρόδα επάνω εις τον τάφον του Μάρκου Λουπέτη»[8].
