Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Ο παλαιός ναός της Αγίας Μαρίνας (τέλη 19ου αιώνα)
Έχουμε γράψει πολλά για την «Κυρά του Θησείου», τον Ναό που στέκει καμαρωτός κάτω από το Αστεροσκοπείο. Κάποτε ανήμερα της γιορτής, δηλαδή 17 Ιουλίου, εκεί γινόταν το μεγαλύτερο πανηγύρι των Αθηνών. Με κάθε μέσον έφθαναν πιστοί από τα γύρω χωριά, τα Μεσόγεια και το Κατάδεμα, για να ανάψουν ένα κερί στην Αγία και να προσευχηθούν για την υγεία των παιδιών τους. Διότι η Αγία Μαρίνα θεωρείται προστάτις των παιδιών. Την αποκαλούσαν δε και την αποκαλούν «θαυματουργή».
Είναι πολλές οι λαϊκές παραδόσεις, οι θρύλοι αλλά και οι καταγεγραμμένες περιπτώσεις θαυμάτων που έχουν σημειωθεί. Ένα τέτοιο θαύμα έγινε και το 1911 και συγκλόνισε τους πιστούς[1].
Ήταν απόγευμα Σαββάτου και ανάμεσα στο πλήθος των πιστών βρισκόταν και η Καλλιόπη Κουνάδη, ένα κορίτσι που είχε χάσει τη φωνή του. Κοντά της η μητέρα της, η οποία προσευχόταν στην Αγία να σώσει το παιδί της. Το γεγονός ότι οι γιατροί την είχαν απογοητεύσει πως το κορίτσι δεν θα έβρισκε τη φωνή του, είχε βυθίσει την οικογένεια σε απελπισία. Έντρομη η μητέρα είδε το κορίτσι να καταλαμβάνεται από σπασμούς. Άρχισε αμέσως να φωνάζει ζητώντας βοήθεια. Ολόκληρη η εκκλησία αναστατώθηκε. Ψιθυρισμοί, δεήσεις ακούγονται από παντού και μερικές γυναίκες φωνάζουν: » Λίγο αγιασμό, λίγο αγιασμό».
Όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις επικράτησε σύγχυση και ο καθένας προσπαθούσε να βοηθήσει με τον τρόπο του. Και ενώ η μάνα αγωνιούσε, το εκκλησίασμα παρακολουθούσε έντρομο και με έντονα τα συναισθήματα της λύπης, από το στόμα του κοριτσιού βγήκαν δύο λέξεις: «Λίγο νερό!».
Οι ευσεβείς γυναίκες που κρατούσαν τον αγιασμό έτρεξαν αμέσως κοντά να της δώσουν να πιεί και να την σταυρώσουν με ένα κομμάτι τίμιου ξύλου. Όλοι αγκάλιαζαν με κατανόηση και θαυμασμό τη νεαρή κοπέλα, η οποία συνέβαλε στην οικιακή οικονομία ράβοντας ανδρικά ρούχα. Μελαχρινή, με ξέπλεκα μαλλιά και μαυροφορεμένη, κοιτούσε γύρω της εντυπωσιασμένη. Από την επομένη το σπιτάκι της οδού Πλαταιών 6 στο Μεταξουργείο, όπου κατοικούσε η κοπέλα, γνώρισε μοναδικές πιένες.
Δημοσιογράφοι, πιστοί, περίεργοι και μη ήθελαν να γνωρίσουν από κοντά το κορίτσι που ξαναβρήκε τη φωνή του. Με ευγένεια η οικογένεια προσπαθούσε να αποτρέψει τις επισκέψεις, επιθυμώντας να απολαύσει τη χαρά και να επιστρέψει στην καθημερινότητα. Ωστόσο, το αδιαμφισβήτητο γεγονός προκαλούσε πολλές συζητήσεις αφού δεν έμοιαζε με άλλες περιπτώσεις.
Κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει τι είχε συμβεί. Συγκρατημένος ο ιερέας της Αγίας Μαρίνης, προέτρεπε τους πάντες να πιστεύουν στην Επιστήμη αλλά και στο Θεό. Εξάλλου, ο ίδιος διηγήθηκε εκείνες τις ημέρες πολλές περιπτώσεις θαυμάτων που είχε ζήσει στον ναό, στον οποίο υπηρετούσε από το 1895.
Τόσο την περίπτωση αυτή, όσο και περιπτώσεις που είχαν προηγηθεί ή ακολούθησαν, ο έμπειρος ιερωμένος τις προστάτευε με τη σιωπή του. «Δεν έχει ανάγκη η Αγία από ρεκλάμα» επισήμαινε στους επιτρόπους και τις γυναίκες που βοηθούσαν το έργο της εκκλησίας.
Ο τρούλος του παλαιού ναού. Στο βάθος διακρίνεται ο ναός του Θησείου. Αρχές 20ού αιώνα.
Και είχε απόλυτο δίκιο ο παπά Θόδωρος Ματαράγκας, ο οποίος υπηρέτησε την εκκλησία μέχρι τα βαθιά γεράματά του και σε δύσκολες περιόδους. Ωστόσο, δεν ήταν λίγες οι φορές που έβλεπαν το φως της δημοσιότητας αξιοπρόσεκτα γεγονότα. Γι’ αυτό οι μητέρες φρόντιζαν να πηγαίνουν τα παιδιά τους στην Αγία Μαρίνα.
Υπήρχε και ένα ωραίο έθιμο που χάθηκε με τα χρόνια. Δεν ήταν λίγες εκείνες που φρόντιζαν να τελείται λειτουργία ημέρα Σάββατο. Πήγαιναν το παιδί τους που ασθενούσε στην εκκλησία και φρόντιζαν να του αφαιρούν τα παλιά ρούχα και να του φορούν καινούργια πριν το οδηγήσουν στην εικόνα για προσευχή[2].
*Προδημοσίευση από το υπο έκδοση βιβλίο του Ελ. Γ. Σκιαδά «Οι Αθηναϊκές Γειτονιές: Νοτιοδυτικά της Ακρόπολης» .
