Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Εμφανίστηκε στους δρόμους των Αθηνών πριν από έναν αιώνα φορώντας μαύρο φουστάνι και παράδοξο καπελίνο με φτερό. Έγινε φιγούρα της νυχτερινής κυρίως ζωής της πρωτεύουσας και οι θαμώνες των κεντρικών καφενείων βρήκαν νέο θέμα απασχόλησης. Μόνον που στην περίπτωση αυτή ήταν ευγενικοί αφού στο επίκεντρο της πρόγκας τους βρέθηκε μια γυναίκα. Επρόκειτο για την Αδαμαντία Βεντουράτου, το γένος Ν. Κυπριώτου, η οποία καταγόταν από την Κεφαλονιά. Κανείς ωστόσο δεν χρησιμοποιούσε το βαφτιστικό της όνομα και οι πάντες, συμπεριλαμβανομένης και της ίδιας χρησιμοποιούσαν το υποκοριστικό Διαμαντίνα. Τριγυρνούσε με κομμένα κοντά τα μαλλιά, κρατώντας μια μικρή τουριστική τσάντα, μια δέσμη χαρτιών τυπωμένων και μια σκυλίτσα, την οποία αποκαλούσε Φροϋλάϊν.
Χαρακτηριστικό σκίτσο της Διαμαντίνας.
Όπως μας ενημερώνει ο Τίμος Μωραϊτίνης, ζούσε και κινούνταν όταν οι άλλοι κοιμούνταν. Ξεκινούσε τη διαδρομή της από το Φάληρο για να καταλήξει τις πρώτες πρωινές ώρες στο κέντρο των Αθηνών και να προσφέρει στα τραπεζάκια δείγμα των ποιητικών της προσόντων απαγγέλλοντας τετράστιχα. Αγαπημένο της στέκι τα Χαυτεία, όπου διέθετε τα τυπωμένα ποιήματά της προς 20 λεπτά το φυλλάδιο. Όπως ήταν φυσικό την παρέλαβαν οι σπουδαίοι χρονογράφοι της εποχής για να την παραδώσουν στην αθανασία. Ο ένας μετά τον άλλον, ο Δημήτρης Χατζόπουλος, ο Στάμος Μπράνιας, ο Σπύρος Μελάς και πολλοί ακόμη της αφιέρωσαν τη στήλη τους στην πρώτη σελίδα των εφημερίδων που έγραφαν.
Επίσης, ένα από τα αγαπημένα στέκια της Διαμαντίνας ήταν το «Βουστάσιο». Εμφανιζόταν με ένα στερεότυπο μειδίαμα για να μοιράσει και την έμμετρη εφημερίδα της, διότι εξέδιδε και δική της εφημερίδα, εκθέτοντας τις πολιτικές της πεποιθήσεις και προσπαθώντας να μεταφέρει στο χαρτί την Κεφαλονίτικη διάλεκτο. Στην περίοδο της έντασης και του εσωτερικού σπαραγμού βενιζελικών και βασιλικών, η Διαμαντίνα είχε τεθεί στο πλευρό των τελευταίων. Σχολίαζε έμμετρα τα γεγονότα και παρά τον πολιτικό φανατισμό που επικρατούσε κανείς δεν την παρεξηγούσε. Συνέχιζε τις νυχτερινές βόλτες της, κατανάλωνε τα ποτήρια που την κερνούσαν και δεν ήταν λίγες οι φορές που είχε αναλαμπές και μιλούσε για τα όμορφα νιάτα της.
Η Διαμαντίνα απαγγέλει ποιήματα. Σκίτσο Γ. Μαυριλάκου (Noir).
Οι εικόνες και οι περιγραφές των χρονογράφων, με τη Διαμαντίνα να συνδιαλέγεται και να συζητά πολιτικά με τον άλλο γραφικό τύπο των Αθηνών, τον Κλεάνθη, είναι πράγματι εντυπωσιακές. Με μια διαφορά. Τα χαμίνια δεν επιδίδονταν στις συνήθεις και πολλές φορές απάνθρωπες συμπεριφορές τους προς τους ανθρώπους που παρουσίαζαν ψυχικές διαταραχές. Το γεγονός ότι ήταν γυναίκα, την έθετε σε καθεστώς άτυπης προστασίας. Ο ευαίσθητος Στάμος Μπράνιας αποκάλυψε τις ανθρώπινες πλευρές του δράματος της ποιήτριας, περιγράφοντας τον τρόπο που ζούσε στους δρόμους, παρέα με τον σκύλο της, τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Όταν το μεγαλείο που έκρυβε στην ταραγμένη και μοναχική της ψυχή της επέτρεπε να δίνει από τα λίγα που μάζευε στους πεινασμένους άστεγους της πόλης. Δύο χρόνια παρουσίας αρκούσαν για να γίνει πασίγνωστη και να αποτελέσει θέμα για τις κεφάτες επιθεωρήσεις της εποχής.
Καταγόταν από σημαντική και εύπορη οικογένεια, αλλά τα πάντα ήρθαν ανάποδα για την ευαίσθητη Διαμαντίνα, η οποία έφυγε από τη ζωή τον Οκτώβριο 1916. Στο δωμάτιό της, τις τελευταίες στιγμές, είχε παρέα την Φροϋλάιν και τους τετράποδους φίλους της, τους οποίους φιλοξενούσε στο δωμάτιο του ξενοδοχείο «Λονδίνον» της οδού Βερανζέρου, όπου έμενε. Μαζί με το πνεύμα παρέδωσε και το ταλέντο της. Υπήρξαν πράγματα για τα οποία δεν νοιάστηκε τα τελευταία χρόνια της ζωής της η Διαμαντίνα. Περιφρονούσε το σαπούνι, το νερό και τη μετρική στα ποιήματά της αλλά λάτρευε την πολιτική και τη στιχουργία.
