Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Οπωσδήποτε η ιστορία της σύγχρονης οδοντιατρικής περιέχει ενδιαφέρουσες και απολαυστικές σελίδες. Περί οδοντιατρικής δεν θα μπορούσε να γίνει λόγος, βεβαίως,στους χρόνους της Τουρκοκρατίας, της Επανάστασης αλλά και στα πρώτα χρόνια μετά την απελευθέρωση. Μπορεί στην αρχαία Ελλάδα να ασχολήθηκαν πολλοί με τα νοσήματα και τη θεραπεία των οδόντων, αλλά οι απόγονοί τους καθυστέρησαν πολύ να υιοθετήσουν τις εκπαιδευτικές πρακτικές που γνώριζε η Ευρώπη από τον 18ο αιώνα. Στα χρόνια της πρώτης δυναστείας του Όθωνα οι μπαρμπέρηδες ήταν εκείνοι οι οποίοι ασκούσαν σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα την οδοντιατρική!
Το Οδοντιατρικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Αθηνών γύρω στα 1920.
Βεντούζες και… νερόδοντο
Δεν καταγίνονταν μόνον με τις τρίχες. Έριχναν βεντούζες και βδέλλες στους ασθενείς και φλεβοτομούσαν κάθε καλοκαίρι όσους πίστευαν ότι για λόγους ευεξίας έπρεπε να αφαιρέσουν τουλάχιστον δύο ποτήρια αίματος. Αλλά, προπαντός, ήταν οι μόνοι οδοντίατροι στην πόλη των Αθηνών και όλη την Ελλάδα. Τη μεγαλύτερη φήμη, σε πανελλήνια κλίμακα, είχε αποκτήσει ο Μελέτης, αγνώστων λοιπών στοιχείων, ο οποίος φερόταν ως ο πλέον επιδέξιος εξαγωγεύς οδόντων. Μόνον που ασκούσε την οδοντιατρική έως το μεσημέρι.
Στη συνέχεια επισκεπτόταν τα οινοπωλεία της αγοράς. Χρειάστηκαν δύο ολόκληρες δεκαετίες ώσπου να εκδοθεί βασιλικό διάταγμα (1858) που όριζε τις προϋποθέσεις για την άσκηση του οδοντιατρικού επαγγέλματος. Εν τω μεταξύ, πολλοί ήταν εκείνοι που ειδικεύονταν στο… ξεδόντιασμα και ακόμη περισσότεροι, εκείνοι που προσέφεραν αφειδώς σκευάσματα προς απάλυνση του πονόδοντου. Μεταξύ αυτών, στα τέλη της δεκαετίας 1840, κυκλοφορούσε το «νερόδοντο» του Γεωργίου Ζ. Γεωργιάδη το οποίο θεωρείτο το ισχυρότερο φάρμακο.Δεν γνωρίζουμε τη σύστασή του αλλά γινόταν ανάρπαστο.
Θαυματουργό «γιαλάκι»
Οι σχετικές διαφημίσεις που δημοσιεύονταν το 1847 είναι απολαυστικές Μία εξ αυτών αναφέρει πως «συνιστάται εις τους οδονταλγούντας το νερόδοντον κ. Γ.Ζ. Γεωργιάδη, ως το καλλίτερον και μόνον θεραπευτικόν ιατρικόν, διότι τούτο ως εδοκιμάσθη, έχει τόσην ενέργειαν, ώστε εντός ημισείας ώρας καταπαύει οιονδήποτε πόνον και προφυλάττη τους οδόντας από πάσαν ενδεχομένην ασθένειαν»! Ήταν τόσο μεγάλη η εμπορική επιτυχία του Πατρινού Γεωργιάδη, ώστε σύντομα η αγορά κατακλύστηκε με απομιμήσεις.
Κυκλοφόρησαν δηλαδή «υελάκια», όπως αποκαλούσαν τα φιαλίδια, οπότε ο Γεωργιάδης αναγκάστηκε να δημοσιεύσει ανακοίνωση στις εφημερίδες. Ενημέρωνε το κοινό ότι «τινές έκαμαν ψεύτικα υελάκια και απατούν το κοινόν και δια να προφυλάξωμεν τους πάσχοντας από την απάτην αυτήν ειδοποιούμεν πως το μόνον μέρος όπου πωλείται είναι το Καπνοπωλείον του Τζηφράκη, αντίκρυ του καφενείου της Ωραίας Ελλάδος, 3 δραχμάς το γιαλάκι»! Ταυτοχρόνως, το κοινό ενημερωνόταν για όλα τα σημεία που μπορούσε να βρει το θαυματουργό για τον πονόδοντο «γιαλάκι»: στο σπίτι του Γεωργιάδη στην Πάτρα, στο γραφείο της εφημερίδας «Αμάλθεια» στη Σμύρνη, στην οικία Παππούδωφ, στην Οδησσό κ.ά.
«Οδοντιατρικόν Σχολείον»
Το πρώτο «Οδοντιατρικόν Σχολείον» προβλέφθηκε το 1911 και μόλις το 1916 πραγματοποιήθηκαν οι πρώτες απόπειρες οδοντιατρικής διδασκαλίας χάρη στον νεοεκλεγέντα έκτακτο καθηγητή Λυκούργο Κόκκορη (1877-1937). Εν τω μεταξύ, την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα λειτούργησαν στην Αθήνα δύο ιδιωτικές οδοντιατρικές σχολές! Η πρώτη ιδρύθηκε το 1893 από τον Δ. Καρακατσάνη που είχε σπουδάσει στο Παρίσι, και αναγνωρίσθηκε επισήμως από το Ιατροσυνέδριο.
Η δεύτερη άνοιξε το 1897 από τον οδοντίατρο Μ. Δέρβη. Είχε σπουδάσει στη Σχολή Καρακατσάνη και ύστερα στο Παρίσι. Οι σχολές αυτές έκλεισαν το 1911 όταν καταργήθηκαν οι διατάξεις που τους επέτρεπαν να λειτουργούν. Το «Οδοντιατρικόν Σχολείον» έγινε αυτοτελές το 1921. Στεγαζόταν στην πλατεία Κάνιγγος, από το 1928 στην οδό Σίνα και από το 1936 στην οδό Χαλκοκονδύλη 15, όπου παρέμεινε έως το 1970. Η ίδρυση της Οδοντιατρικής Σχολής Αθηνών, της πρώτης που λειτούργησε στη χώρα μας, επετεύχθη τον Μάιο 1952, παρά τις αντιρρήσεις των καθηγητών της Ιατρικής.
