Το κτήριο της Αγροτικής Σχολής Τυφλών στα Σεπόλια (1956).
Η Παγκόσμια Ημέρα Κατά της Τυφλώσεως (Ημέρα Όρασης), η οποία ορίστηκε να εορτάζεται κάθε χρόνο την δεύτερη Πέμπτη του Οκτωβρίου, αποσκοπεί στην προσέλκυση του παγκόσμιου ενδιαφέροντος στο πρόβλημα και τις επιπτώσεις του στον πάσχοντα και στο περιβάλλον του.
Την πρωτοβουλία είχε η Διεθνής Επιτροπή για την Πρόληψη της Τύφλωσης ανακοινώνοντας συγκλονιστικά στοιχεία. Όπως, ότι κάθε πέντε δευτερόλεπτα τυφλώνεται ένας άνθρωπος ή ότι οι τυφλοί σε όλο τον κόσμο ανέρχονται σε 40-45 εκατομμύρια[1]. Eυκαιρίας δοθείσης θα αναφερθούμε στην Αγροτική Σχολή Τυφλών που λειτούργησε στις αρχές της δεκαετίας του 1950 στα Σεπόλια.
Η αγορά του Πτηνοτροφείου
Όλα ξεκίνησαν όταν ένας Έλληνας εγκατεστημένος στο Πόρτλαντ των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Γεώργιος Πόδας και ο συμπατριώτης του γιατρός Α. Καμπάδης πήραν μια μεγάλη απόφαση. Ο πρώτος διέθεσε 14.000 δολλάρια και αμφότεροι, βοηθούμενοι από άλλους ομογενείς, ίδρυσαν το Σωματείο «Αμερικανοί Φίλοι των Τυφλών της Ελλάδας».
Κάνοντας εκστρατεία, κατόρθωσαν να συγκεντρώσουν το σεβαστό ποσόν των 80.000 δολαρίων και με το μισόν ποσό αγόρασαν ένα πρότυπο Πτηνοτροφείο. Λειτουργούσε κοντά στον Άγιο Μελέτιο, στο τέρμα των Σεπολίων και ανήκε στην οικογένεια Μομφεράτου[2].
Πρώτη κίνησή τους ήταν να εκπαιδεύσουν δύο τυφλές και καταγόμενες από την Σμύρνη Ελληνίδες για εκπαίδευση.
Στιγμιότυπα από την εκπαίδευση τυφλών σε αγροτικές εργασίες.
Οι πρώτες υποτροφίες
Πράγματι η Κυριακή Νικολαΐδου και η Αναστασία Τσικούρη εκπαιδεύτηκαν και στην συνέχεια στάλθηκαν η πρώτη στην Αθήνα και η δεύτερη στην Θεσσαλονίκη[3].
Συγχρόνως είχαν εξασφαλιστεί υποτροφίες για πέντε τυφλούς οι οποίοι θα σπούδαζαν και ήταν ο Παναγιώτης Θεοδωρόπουλος, ο οποίος αργότερα έγινε δικηγόρος, ο Θεσσαλονικιός Ιωάννης Παπάζογλου που σπούδασε χορδιστής πιάνων και ο Εμμανουήλ Κεφάκης που σπούδασε την ψυχολογία των τυφλών στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ και διαδραμάτισε σημαίνοντα ρόλο τα επόμενα χρόνια. Μεταξύ άλλων και πληρεξούσιος για την Ελλάδα, διευθύνοντας τις εργασίες της Αγροτικής Σχολής των Τυφλών.
Εκπαίδευση και κατάρτιση
Οι δύο που εκπαιδεύτηκαν επί διετία σε ειδική Αγροτική Σχολή κοντά στην Βοστώνη και σε θέματα γεωργίας και πτηνοτροφίας, ήταν ο καταγόμενος από την Πύλο Νικόλαος Κομισσάριος και ο καταγόμενος από το Αγρίνιο Σωτήριος Γαλάτης[4].
Οι τυφλοί Νικ. Κομισσάριος και Σωτ. Γαλάτης στο Πτηνοτροφείο.
Εξελίχθηκαν σε πολύτιμους παράγοντες του εγχειρήματος. Καταρτισμένοι επιστημονικά και με την καθοριστική ενίσχυση του «Φάρου Τυφλών», ο οποίος λειτουργούσε στην Αθήνα από το 1946, εγκαταστάθηκαν στο κτήμα στα τέλη του 1949 και άρχισαν να εργάζονται.
Το όραμα
Τον Φεβρουάριο 1950 είχαν ήδη πεντακόσιες όρνιθες έξι διαφορετικών τύπων και έκαναν πραγματικότητα το πολύτιμο όραμα. Διότι η αποκατάσταση των τυφλών ως αγροκτημόνων, δηλαδή κτηνοτρόφων και πτηνοτρόφων, ήταν μία εξαιρετικά προοδευτική κίνηση εκείνη την εποχή, επειδή τους διασφάλιζε τα μέσα ζωής με αξιοπρέπεια.
Όπως έγραφε ο Παύλος Παλαιολόγος μπορούσαν πλέον να κερδίσουν με την εργασία το ψωμί τους και να μην περιφέρονται στους δρόμους «με την ανοικτή παλάμη και το “αόμματος είμαι χριστιανοί”»[5].
Τα εγκαίνια
Η επαιτεία τους ταπείνωνε και ο οίκτος τους πίκραινε, όπως διαπίστωνε ο ευαίσθητος χρονογράφος σχολιάζοντας την πρωτοβουλία των Ελληνοαμερικανών. Τα εγκαίνια ωστόσο της μονάδας στα Σεπόλια, της Αγροτικής Σχολής του «Φάρου Τυφλών» όπως επισήμως ονομαζόταν, πραγματοποιήθηκαν τον Απρίλιο 1954 από την βασίλισσα Φρειδερίκη με κάθε επισημότητα[6].
Παρόντες ο πρόεδρος των ΑΧΕΠΑΝΣ και άλλοι Έλληνες και Αμερικανοί επίσημοι.
Η ανάπτυξη
Το εγχείρημα απέδωσε σύντομα καρπούς. Ο δημοσιογράφος Βασίλης Ηλιάδης αναφέρει πως είχαν αναπτυχθεί ακόμη περισσότερες δραστηριότητες, όπως αγελαδοτροφία και μελισσοκομία.
Όσοι επισκέπτονταν την Αγροτική Σχολή στα Σεπόλια, έμεναν ενθουσιασμένοι με τις μεθόδους που ακολουθούσαν και εντυπωσιασμένοι βλέποντας τους τυφλούς όχι μόνον να διατηρούν και να αναπτύσσουν το πτηνοτροφείο αλλά και να παράγουν με επιτυχία γαλακτοκομικά προϊόντα όπως βούτυρο, τυρί και γιαούρτι.
Οι δεκάδες μαθητές που αποφοιτούσαν έπαιρναν από την Σχολή και τα πρώτα εφόδια για να αναπτύξουν δραστηριότητες στον τόπο τους.
Άδοξο τέλος
Περίπου μία εικοσαετία επέζησε το θαυμάσιο εκείνο εγχείρημα, το οποίο έμελλε να έχει άδοξο τέλος. Εκτός από τα κύρια προγράμματα πτηνοτροφίας και ζωοκομίας, έγιναν απόπειρες εκπαίδευσης σε μηχανουργικές εργασίες ή διδασκαλίας ραπτικής σε γυναίκες.
Το 1972, όμως, το σχέδιο πόλης επεκτάθηκε και σε εκείνη την περιοχή, οπότε απαγορεύτηκαν δραστηριότητες που είχαν σχέση με τη ζωοκομία. Εν τω μεταξύ και η Ελληνοαμερικανική οργάνωση διαφώνησε με τις προβλέψεις της ελληνικής νομοθεσίας περί διαχωρισμού σωματείων και ιδρυμάτων που είχαν φιλανθρωπικές δραστηριότητες[1].
Έτσι εκποίησαν το ακίνητο στο υπουργείο Παιδείας και με το ποσόν που εισέπραξαν, δημιούργησαν σύγχρονο κέντρο αποκαταστάσεως στον «Φάρο Τυφλών» της Καλλιθέας.
