Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Γεώργιος Σουρής, σκίτσο Γεωργίου Ροϊλού.
Ο Γεώργιος Σουρής κατόρθωσε κάτι μοναδικό. Σατίριζε τα πάντα στον «Ρωμηό» του κατορθώνοντας ωστόσο να εξημερώνει τα ήθη και να μη… ματώνει τη δημόσια ζωή. Ανήγαγε το έντυπό του στο σημαντικότερο ίσως στοιχείο μελέτης της κοινωνικής ζωής της εποχής του, χωρίς εμπάθεια ή παραμόρφωση ή υπονόμευση. Ήταν ένας έμμετρος δημοσιογράφος και οι στίχοι του είναι οι καλύτεροι αφηγητές των πραγματικών γεγονότων της εποχής του. Αλλά όσο απομακρυνόμαστε χρονικά τόσο δυσχερέστερη είναι η κατανόηση των στίχων του «Ρωμηού» του. Γι’ αυτό ετοιμάζουμε μία ολοκληρωμένη επανεξέταση και σχολιασμένη επανέκδοσή τους. Ανακοινώνοντας το γεγονός, περιοριζόμαστε να αναφερθούμε στον χαρακτήρα και τα καμώματά του.
Ο Γ. Σουρής ήταν ένας εύθυμος άνθρωπος, αντικριστής της ζωής, όπως έγραψε ο Χρήστος Αγγελομάτης. Οι στίχοι του, πραγματικός καθρέφτης της ζωής. Εκείνος έβαζε τη διάθεση. Στους βασιλικούς χορούς φρόντιζε να φεύγει προτού σερβίρουν το σουπέ, για να μη χρωστά υποχρέωση στον βασιλιά και να είναι πιο ελεύθερη η γνώμη του. Εξάλλου, ατελείωτα είναι τα ανέκδοτα που κυκλοφόρησαν, όσο ακόμη ζούσε, με αφορμή την περίφημη μυωπία του. Πολλά εξ αυτών διασώθηκαν από τον φίλο του Γ. Δροσίνη. Όπως ότι χαιρετούσε στα ανοιχτά παράθυρα τα αιγινήτικα κανάτια με νερό, νομίζοντας πως είναι οι γειτόνισσές του.
Τους μαθητές της Ριζαρείου Σχολής τους νόμιζε για μαυροφορεμένα ορφανά κορίτσια του Αμαλιείου. Γι’ αυτό αναζητούσε κάτω από το ράσο κανένα ωραίο ποδαράκι. Κάποτε τον γρατζούνισε η γάτα του γιατί, ενώ ήταν κοιμισμένη στον καναπέ, τη νόμισε για εφημερίδα και την άρπαξε με το χέρι να την διαβάσει. Σε κάποιο μικρό χορό πήγε με τη γυναίκα του και βρέθηκε καθισμένος πλάι της χωρίς να τη γνωρίσει. Από ευγένεια γύρισε με γλυκύ τρόπο και της είπε: «Εσείς, κυρία δεν χορεύετε;» «Μόνον μαζί σας, κύριε» του απάντησε η κυρα-Γιώργαινα.
Σκίτσο από τον «ΡΩΜΗΟ» με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον Γ. Σουρή.
Αλλά το μεγαλύτερο πάθημά του, σε σχέση με τη μυωπία του, πρέπει να ήταν αυτό που έπαθε ένα καλοκαιρινό βραδάκι στην πλατεία Συντάγματος. Αμίλητος όπως πάντα, έχοντας δίπλα του τον Δροσίνη, περπατούσε αργά και σιγοσφυρίζοντας. Φαινόταν μάλιστα προσηλωμένος σε ένα διπλανό τραπεζάκι, ώστε προκάλεσε εντύπωση στον Γ. Δροσίνη, ο οποίος τον ρώτησε: «Τι κοιτάζεις έτσι τόση ώρα;» «Μην κάνεις φασαρία και μας καταλάβει», του είπε χαμηλόφωνα, «βλέπω μια ωραία γάμπα με κόκκινη κάλτσα και λίγο άσπρο μεσοφόρι».
Ήταν εποχή κατά την οποία η αποκάλυψη μιας γάμπας ήταν σπάνιο θέαμα. Απόρησε ο Γ. Δροσίνης πως ο φίλος του είχε κατορθώσει να εντοπίσει τη γάμπα στο μισοσκόταδο. Κοίταξε λοιπόν προς την ίδια κατεύθυνση και τι είδε; Η κόκκινη κάλτσα και το άσπρο μεσοφόρι ήταν το κόκκινο τουζλούκι και η χιονάτη φουστανέλα του Ηρακλή Πετιμεζά, βασιλικού επιτρόπου στην Εθνική Τράπεζα!
Το περίεργο είναι ότι ο Γ. Σουρής είχε μεταφέρει και στο λαρύγγι του τη λατρεία που είχε για τις γυναικείες γάμπες. Κάθε Σάββατο οργανωνόταν από το προσωπικό της εφημερίδας «Εστία» τσιμπούσι σε μια μπιραρία των Πατησίων. Όλοι γνώριζαν την αδυναμία του Σουρή, που φρόντιζε να κρατά πάντα για τον εαυτό του τα πόδια της γαλοπούλας, τα οποία αποκαλούσε «γάμπες της Γαλλίδας». Και όπως διέσωσε ο Δροσίνης, η αδυναμία του αυτή στάθηκε αφορμή για να σημειωθεί σοβαρή σκηνή ζηλοτυπίας. Κάποιο Σάββατο το προσωπικό της «Εστίας» λάμβανε από τη Χαλκίδα μια τρυφερή γαλοπούλα. Επειδή είχε μέρες να φανεί ο Σουρής, ο Δροσίνης του έστειλε το πακέτο, το οποίο παρελήφθη από την γυναίκα του, την κυρα-Γιώργαινα: «Μη λείψεις απόψε τη συνηθισμένη ώρα και στο ίδιο μέρος. Θα έχωμε και μια Γαλλίδα με ωραίες γάμπες»! Το τι άκουσε ο δύσμοιρος Σουρής, παντρεμένος άνθρωπος με τέσσερα παιδιά, δεν λέγεται.
