«Χριστός», Περικλής Πανταζής (1849-1884).
Γιά σένα ὁ θάνατος στιγμή κ’ αἰώνια ἡ δόξα, ἀλλ’ ὅμως
εἶνε γιά μᾶς ἀτέλειωτος τοῦ Γολγοθᾶ σου ὁ δρόμος·
ἀπανωτοί σάν κύματα θέ νά διαβοῦν οἱ αἰῶνες
μά θ’ ἀπομένουν ἄσβεστες κι’ ὀλόφωτες ᾑ εἰκόνες
ποῦ ἐχάραξαν τά πάθη σου, γλυκύτατε Ἰησοῦ.
Ἐκεῖ –πέρ’ ἀπ’ τό Χεῖμαρρο τῶν Κέδρων, μέσ’ στά σκότη
ποῦ ἡ προσευχή σου ἐφώτισε, σέ ζώνει ἡ σπείρα ἡ πρώτη,
σέ ζώνει ἡ σπεῖρα ἡ δουλική ποῦ οἱ ἄνομοι ἔχουν στεῖλει,
καί δείχνοντάς σε σέ φιλοῦν τῆς προδοσίας τά χείλη
μέ τό φιλί τῆς ὄχεντρας, γλυκύτατε Ἰησοῦ.
Ἐκεῖ –δεμένο σέ κρατοῦν κι’ ὁ φθόνος των σέ κρίνει
κι’ ὅλοι λυσσοῦν τριγύρω σου καί ράπισμα σοῦ δίνει
ὁ δοῦλος ποῦ παράτολμα τά θεῖά σου λόγια βρίσκει·
κι’ ὁ Πέτρος ἔξω στήν αὐλή φοβᾶται τήν παιδίσκη
καί σ’ ἀπαρνιέται τρεῖς φορές, γλυκύτατε Ἰησοῦ.
Ἐκεῖ –χλαμύδα κόκκινη φορεῖς καί στήν παλάμη
γιά σκῆπτρο, γιά ἀναγέλασμα κρατεῖς ξερό καλάμι
κ’ ἕνα στεφάνι ἀγκαθωτό στέφει τή θεία σου κόμη
καί σέ τρυποῦν τ’ ἀγκάθια του καί στάζουν αἷμ’ ἀκόμη
στ’ ἀθάνατό σου μέτωπο, γλυκύτατε Ἰησοῦ.
Ἐκεῖ –κατάκοπος, σκυφτός, μέ τό σταυρό στόν ὧμο
ἀγκομαχᾶς βαδίζοντας στοῦ Γολγοθᾶ τό δρόμο
κι’ ἄν ἀπ’ τό βάρος κἄποτε λυγοῦν τά γόνατά σου
εἴτε σκοντάφτεις καί βαρειά κρεμνίζεσαι μπροστά σου
σ’ ἀνασηκώνουν ραβδισμοί, γλυκύτατε Ἰησοῦ.
Ἐκεῖ ψηλά –σοῦ συγκρατοῦν καρφιά χωμένα ἀκέρια
στ’ ολόρθο ξύλο τό κορμί στό πλαγινό τά χέρια
κ’ εἶν’ ὁ σταυρός ὁ θρόνος σου κ’ ἡ γύμνια εἶν’ ἡ στολή σου,
καί κράζοντας «τετέλεσται» γέρνεις τήν κεφαλή σου
καί ξεψυχᾷς θεόπρεπα, γλυκύτατε Ἰησοῦ.
Για σένα ὁ θάνατος στιγμή κ’ αἰώνια ἡ δόξα, ἀλλ’ ὅμως
εἶνε γιά’ μᾶς ἀτέλειωτος τοῦ Γολγοθᾶ σου ὁ δρόμος·
ἀπανωτοί σάν κύματα θέ νά διαβοῦν οἱ αἰῶνες
μά θ’ ἀπομείνουν ἄσβεστες κι’ ὁλόφωτες ᾑ εἰκόνες
ποῦ ἐχάραξαν τά πάθη σου, γλυκύτατε Ἰησοῦ. [1]
