Άστεγος, σκίτσο Μίμη Παπαδημητρίου
Ο απολογισμός των Λαϊκών Υπνωτηρίων, διά τον μήνα Μάρτιον, πόσα δεν μας διηγείται! Από τους 4947 αστέγους, που διανυκτέρευσαν εις τα υπνωτήρια των Αμπελοκήπων, 122 εισήχθησαν εις διάφορα νοσοκομεία προς νοσηλείαν, 15 απεστάλησαν εις το αναμορφωτικόν σχολείον Σύρου, 15 ετοποθετήθησαν εις διαφόρους εργασίας και εις 90 εχορηγήθησαν δωρεάν εισιτήρια, διά να μεταβούν προς συνάντησιν των οικείων των.
Τι σημαίνουν η λεπτομέρειες αυτές; Σημαίνουν, απλούστατα, ότι η θλιβερή πελατεία των υπνωτηρίων δεν είνε τόσον ομοιόμορφη, όσον μπορεί να φαντασθή κανείς. Δεν πρόκειται δηλάδή περί ανθρώπων, που στερούνται απλώς στέγης. Είνε, βέβαια, μία μεγάλη δυστυχία να μην έχη κανείς ό,τι έχουν και «τα ζώα του δρυμού» ακόμη και τα «πετεινά του ουρανού».
Τον πόνον αυτόν τον επόνεσεν, όπως επόνεσεν όλους τους ανθρωπίνους πόνους, ένας Θεός, αίρων τας αμαρτίας του κόσμου. «Τα πετεινά του ουρανού φωλεούς έχουσι και τα θηρία του δρυμού κατασκηνώσεις, ο δε υιός του ανθρώπου ουκ έχει που την κεφαλήν κλίναι». Δεν είνε όμως αυτό μόνον. Το υπνωτήριον δεν είνε καταφύγιον μιας δυστυχίας. Είναι μία σύνθεσις δυστυχιών.
Αυτό προκύπτει από τους αριθμούς της μικράς αυτής θλιβεράς στατιστικής. Οι άνθρωποι, που δεν έχουν «που την κεφαλήν κλίναι» και στους οποίους η κρατική πρόνοια, μια ευλογημένη πρόνοια, προσφέρει στέγην και κλίνην, δεν φθάνουν ως εκεί από τους ιδίους λόγους όλοι. Ανακαλύπτονται μέσα εκεί άνθρωποι, που πριν στερηθούν την στέγην, εστερήθησαν την υγείαν των. Και μαζή με την υγείαν, που τους έδιδε τα μέσα να ζήσουν εργαζόμενοι, έχασαν και την στέγην των. Είνε αυτοί, που στέλνονται στα νοσοκομεία να θεραπευθούν. Είνε άλλοι, παιδιά χωρίς γονείς ή με κακούς γονείς, που κατήντησαν αλήται, που είχαν στέγην των τον ουρανόν και κλίνην το πεζοδρόμιον και που στέλνονται σ’ ένα αναμορφωτικόν σχολείον, για να ξαναγίνουν άνθρωποι, ικανοί να εργασθούν.
Είνε άλλοι, δυστυχείς από ανεργίαν, που θέλουν να εργασθούν και δεν βρίσκουν και που τους προσφέρεται εργασία. Άλλοι, που, για τον ένα ή τον άλλον λόγον, ευρέθηκαν έρημοι στην αχανή πρωτεύουσαν, μακρυά από τα σπίτια τους και τους δικούς των, και που τους δίνονται τα μέσα να ξαναγυρίσουν στους κόλπους της οικογενείας των.
Όλην αυτήν την πολυποίκιλον δυστυχίαν την αποκαλύπτουν τα λαϊκά υπνωτήρια. Και την ξεχωρίζουν. Και εκεί, όπου όλοι αυτοί οι δυστυχισμένοι έρχονται να ζητήσουν απλώς μίαν κλίνην για ένα βράδυ η περισσότερα, βρίσκουν κάτι περισσότερον: βρίσκουν μίαν λύσιν του θλιβερού των προβλήματος, εις το οποίον η έλλειψις της στέγης είνε μία λεπτομέρεια μόνον.
Γι’ αυτό ακριβώς ωνόμασα ευλογημένην πρόνοιαν την πρόνοιαν των λαϊκών υπνωτηρίων. Αυτά δεν είνε απλά άσυλα. Κάθε άσυλον έχει ένα ειδικόν και περιωρισμένον προορισμόν. Να θεραπεύση ή να περιθάλψη. Αυτά είνε φιλανθρωπικά κόσκινα. Ρίπτεται μέσα τους ανακατωμένη η ανθρωπίνη δυστυχία, κοσκινίζεται, και από το κοσκίνισμα αυτό ξεχωρίζονται λογής-λογής δυστυχίες, που ούτε να της φαντασθή θα μπορούσε κανείς.
Και πληροφορούμεθα τώρα από τα λαϊκά αυτά υπνωτήρια -ένα θεσμόν, που μας ήτο άγνωστος έως χθες ακόμα- ότι «το μη έχειν που την κεφαλήν κλίναι» δεν είνε η ίδια δυστυχία για όλους τους ανθρώπους. Είνε το κατάντημα πολλών ειδών δυστυχίας. Και το Κράτος και η Κοινωνία αξίζει αν τα περιβάλουν με όλην την προσοχήν των και όλην των την στοργήν.
*Κρατήθηκε η ορθογραφία του πρωτοτύπου.
