ΔΕΝ ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ
Σκηνὴ τοῦ ἀθηναϊκοῦ βίου[1]
Ὁ κύριος Ἀνδρέας Ἀμπελίδης ἀφοῦ ἀνέγνωσεν ἐπιτροχάδην τὰς εἰδήσεις καὶ τὰ τηλεγραφήματα τῶν πρωϊνῶν ἐφημερίδων, ἔρριψεν εἶτα ἓν βλέμμα καὶ εἰς τὰς ποικίλας γνωστοποιήσεις τῆς τέταρτης σελίδος. Εἶδεν ἐκεῖ δρομολόγιον ἀτμοπλοϊκῆς ἐταιρίας, φάρμακον κατὰ τῆς ἐπιληψίας, ἀγγελίαν φοιτητοῦ ζητοῦντος παραδόσεις, νέον εἶδος βαφῆς διὰ τὰ ὑποδήματα καὶ πλεῖστα ἄλλα οὐδόλως ἐνδιαφέροντα αὐτόν.
Ἀλλ’ ἐσταμάτησε προσεκτικὸς εἰς σειρὰν τριστίχων καί τετραστίχων καταχωρήσεων, ὧν προηγεῖτο μεγάλοις γράμμασιν ἡ λέξις: Ἐνοικιάζεται. Ἐνοικιάζεται ἓν μαγαζεῖον… Ἐνοικιάζεται ἓν ὑπόγειον… Ἐνοικιάζεται ἀπὸ 1ης προσεχοῦς 7βρίου οἰκία μοναχικὴ ἐπὶ τῆς ὁδοῦ Ἀκαδημίας…
Εἶνε καθὼς μᾶς χρειάζεται! ἐμονολόγησε περιχαρῶς καὶ χωρὶς νὰ χάσῃ καιρὸν – ὡς ἄνθρωπος ζήσας ἐν Ἀγγλίᾳ – ἔλαβε τὸν πῖλον καὶ τὸ ἀλεξήλιόν του καὶ κατῆλθε γοργῶς τὴν κλίμακα τοῦ Ξενοδοχείου διευθυνόμενος κατ’ εὐθείαν πρὸς τὴν ἐνοικιαζόμενην οἰκίαν.
Ἦτο νέος ξανθογένειος, τριακοντούτης, ὑψηλός, εὐθυτενὴς καὶ εὐάρεστος τὴν ὄψιν καὶ τοὺς τρόπους. Τὸν πατέρα του εἶχε ἀπολέσῃ, ὅτε ἀκόμη ἦτο νήπιον, ἀπέμεινε δὲ μόνη ἐλπὶς καὶ παρηγορία ἀγαθῆς μητρός ἥτις ἔθρεψεν αὐτὸν μὲ τὸ γάλα τοῦ ἰδίου στήθους καὶ μὲ τὰ αἰσθήματα τῆς ἰδίας καρδίας. Τὸ πρῶτον ἡ κυρία Ἀμπελίδου κατῴκει ἐν Σύρῳ, μετέβη δ’ εἰς Ἀθήνας χάριν τῶν σπουδῶν τοῦ νέου Ἀνδρέου ὅστις ἐπεράτωσεν αὐτὰς εὐδοκίμως ἐν ἡλικίᾳ δέκα ὀκτὼ ἐτῶν.
Περιουσίαν εἶχον μόλις ἐπαρκοῦσαν πρὸς συντήρησιν οὐχὶ ἄνετον, ὅθεν εὐθὺς μετὰ τὸ πέρας τῶν σπουδῶν αὐτοῦ ὁ Ἀνδρέας ἐζήτησεν ἐργασίαν καὶ εὗρε τοιαύτην ἐν Ἀγγλίᾳ προσληφθεὶς ἐκεῖ ὡς ὑπάλληλος μεγάλου ἐμπορικοῦ οἴκου. Ὁ ἀγαθὸς χαρακτὴρ καὶ ἡ τύχη συγχρόνως συνέδραμον αὐτὸν τόσον, ὥστε ταχέως ἀπὸ ὑπαλλήλου ἐγένετο συνεταῖρος καὶ ἐκ τοῦ ἐλαχίστου ἀπέκτησε περιουσίαν ὑπερβαίνουσαν τὴν εἰκοσάδα χιλιάδων λιρῶν στερλινῶν.
Ἤδη δὲ μετὰ δωδεκαετῆ ἐργασίαν ἐξεπλήρου τὴν διακαῆ ἐπιθυμίαν τῆς μητρός του, ἣν καὶ συνεμερίζετο˙ νὰ ἐπανέλθωσι καὶ ζήσωσιν ἐν εἰρήνῃ, ὑπὸ τὸν ἥλιο τῆς μεσημβρίας φεύγοντες τὴν παγερὰν ὁμίχλην τοῦ Βορρᾶ. Πρὸ μιᾶς ἑβδομάδος ἀπεβιβάσθησαν εἰς Πειραιᾶ καὶ ἡ μὲν μήτηρ μετέβη προσωρινῶς παρὰ τῇ ἀδελφῇ αὐτῆς εἰς Σύρον, ἵνα διέλθῃ ἐκεῖ τοὺς θερινοὺς μῆνας, ὁ δὲ Ἀνδρέας ἦλθεν εἰς Ἀθήνας ζητῶν οἰκίαν πρὸς ὁριστικὴν ἐγκατάστασιν καὶ εἰς τοῦτο κατεγίνετο πρὸ τινων ἡμερῶν.
Εὐτυχῶς ἡ διεύθυνσις τῆς ἐνοικιαζομένης οἰκίας δὲν ἦτο περίπλοκος, διότι ἔκειτο ἐπὶ εὐρυτάτης ὁδοῦ καὶ ἔφερεν ἀριθμόν, ὥστε δὲν εἶχέ τις ἀνάγκην παραπομπῶν εἰς παντοπωλεῖα καὶ ἀρτοποιεῖα γειτονικὰ πρὸς ἀνεύρεσιν αὐτῆς. Ἄλλως τε ἐπὶ τῆς ἐξωθύρας ἐλεύκαζε κεκολλημένον ὡς ἐπίμηκες ἔμπλαστρον μέγα ἐνοικιαστήριον ἔντυπον.
Ὁ κ. Ἀμπελίδης ἔκρουσεν ἀδιστάκτως τὴν θύραν ταύτην. Νεαρὰ ὑπηρέτρια προσῆλθε καὶ ἤνοιξεν. Εἶπε πρὸς αὐτὴν ὅτι ἐπεθύμει νὰ ἴδῃ τὴν οἰκίαν ἂν εἶνε δυνατόν, καὶ ἡ ὑπηρέτρια, χαρίεσσα κόρη ἐξ Ἄνδρου, γλυκεῖα ὡς τὰ σύκα τῆς πατρίδος της, προθύμως ἔσπευσε νὰ τὸν ὁδηγήσῃ.
Ἡ εἴσοδος τῆς οἰκίας, ἡ αἴθουσα, τὸ ἑστιατόριον, τὸ μαγειρεῖον, ὁ πρὸς τὸν μικρὸν κῆπον ἐξώστης, ἤρεσκον αὐτῷ καθ’ ὑπερβολήν. Ἐθαύμαζε δ’ ἔτι τὴν καθαριότητα καὶ τὴν ἄμεμπτον τάξιν καὶ φιλοκαλίαν, μεθ’ ἧς ἦσαν τὰ πάντα διασκευασμένα, τόσον ὥστε θὰ ἦτο καὶ πρόθυμος νὰ ἐνοικιάσῃ τὴν οἰκίαν ὅπως ἦτο καὶ εὑρίσκετο μεθ’ ὅλων αὐτῆς ἐπίπλων. Μόνον τῷ ἐφαίνετο μεγαλειτέρα παρ’ ὅση ἐχρειάζετο διὰ δύο ἀνθρώπους, τὴν μητέρα του καὶ ἑαυτόν˙ ἐγνώριζε δὲ ὅτι ὅσον εὐρύτερος ὁ οἶκος τόσῳ ἐπιπονώτερα εἶνε καὶ τὰ καθήκοντα τῆς οἰκοδεσποίνης˙ καὶ ἡ μήτηρ του ἦτον ἤδη πεντηκοντούτις καὶ ἀδύνατος γυνή. Ἀλλὰ πάλιν ἡ οἰκία ἦτο τόσον ὡραία! Τάχα θὰ εὕρισκε ἄλλην ὅπως τὴν ἤθελον; Ἔπειτα ὅλα οἰκονομοῦνται ὅταν θέλῃ κανείς… Ἐσυλλογίσθη ἐν τέλει ὁ μέλλων ἐνοικιαστὴς καὶ ἀφοῦ περιειργάσθη λεπτομερῶς τὰ πάντα, ἐκτὸς δύο δωματίων ἅτινα ἦσαν κλειστά, διότι ἦσαν ἀκόμη ἀσυγύριστα, ὡς εἶπεν αὐτῷ ἀφελῶς ἡ ὑπηρέτρια, ἠρώτησεν εἴτα ποῦ ἠδύνατο νὰ εὕρῃ τὸν οἰκοδεσπότην διὰ νὰ συνεννοηθῇ.
― Ἡ κυρία τὸ ’νοικιάζει τὸ σπίτι˙ ἂν θέλετε νὰ ’μιλήσετε μὲ τὴν κυρία; ἀπεκρίνατο ἡ κορασίς.
― Καὶ κάθεται ἐδῷ ἡ κυρία;
― Μάλιστα.
― Πῶς ὀνομάζεται;
― Κυρία Στεφανῆ.
― Δὲν τὴν γνωρίζω… Καὶ πότε ἠμπορῶ νὰ τὴν ἰδῶ;
― Καὶ τόρα εὐθύς ἂν θέλετε˙ εἶνε εἰς τὴν κάμαρά της, περάστε ’ς τὴ σάλα, νὰ τῆς ’μιλήσω.
∞∞∞∞∞
Ὁ Ἀνδρέας ἐκάθησεν ἐπὶ κεντητοῦ τινος εἰδωλίου πλησίον τῆς ἐν τῷ κέντρῳ τραπέζης καὶ ἀνέμενε. Καὶ ἐπειδὴ ἡ κυρία ἤργει, ἴσως διότι ἦτο ἀτημέλητος, ἔλαβε τὸ ἐπί τῆς τραπέζης λεύκωμα τῶν φωτογραφιῶν καὶ ἤνοιξεν αὐτό. Πᾶσαι αἱ ἐν αὐτῷ μορφαὶ ἦσαν ἐντελῶς ἄγνωστοι, ἀλλ’ εἰς τὴν θέαν μιᾶς, τῆς τελευταίας φωτογραφίας, ὁ Ἀνδρέας ἀνεσκίρτησεν ἔκπληκτος. Ἦτο εἰκὼν κόρης δεκαπενταετοῦς ἴσως, νοστιμωτάτης.
― Μπᾶ! σὰν τὴ Σοφία! ἐψιθύρισε χωρὶς νὰ θέλῃ. Τόση ὁμοιότης, παράξενον!
Καὶ ἀφοῦ προσήλωσε πάλιν τὸ βλέμμα ἐπὶ μικρόν.
― Ἀδύνατον, ἀδύνατον! προσέθηκεν. Εἶνε αὐτὴ ἡ ἰδία˙ γνωρίζω καὶ τὸ φόρεμά της˙ τὸ ἐνθυμοῦμαι ἀκόμη αὐτό… τὸ τριανταφυλλί…
Φαίνεται ὅτι θλιβερὰ τις ἀνάμνησις ἀφυπνίσθη ἐκ τῆς θέας τῆς παρθενικῆς ἐκείνης μορφῆς, διότι ἀπώλεσε διὰ μιᾶς ὅλην τὴν εὐθυμίαν, ὅλην τὴν ὄρεξίν του. Ἔκλεισε τὸ λεύκωμα καὶ ἐστέναξεν˙ ἔπειτα τὸ ἔλαβε πάλιν…
― Καϋμένη Σοφία! ποιὸς ’ξεύρει ποῦ βρίσκεται τώρα; ζῇ; ἀπέθανεν; εὐτυχεῖ ἢ δυστυχεῖ; Θὰ μάθω ἴσως. Ἀφοῦ ἔχουν τὴν φωτογραφίαν θὰ γνωρίζουν καὶ τὸ πρωτότυπον.
Ἦτο τόσῳ βυθισμένος εἰς τὰς σκέψεις του ταύτας, ὥστε σχεδὸν ἐτρόμαξεν ἐκ τῆς μελωδικῆς φωνῆς ἥτις ἤχησε πλησίον του:
― Μὲ συγχωρεῖτε πολύ!… Σᾶς ἔκαμα νὰ περιμένετε.
― Ἄ, μπᾶ! ἐγὼ πρέπει νὰ σᾶς ζητήσω συγγνώμην, Κυρία μου, ἔσπευσε νὰ ἀποκριθῇ τεθορυβημένος, ποῦ σᾶς ἀνησύχησα. Ἔπειτα δὲν ἔμεινα μόνος˙ εὕρηκα γνωρίμους παλαιοὺς εἰς τὰς φωτογραφίας σας.
Ἡ κυρία ἐκάθησεν ἀπέναντι αὐτοῦ ἐπὶ τοῦ ἀνακλίντρου. Ἦτο ἀκόμη νεωτάτη, μελαγχρινή, εὔμορφος καὶ ἐπιχαρίτως ἀφελὴς εἰς τὰς κινήσεις καὶ εἰς τοὺς λόγους, κομψὴ δὲ ἐν τῷ κανονικῶς μικρῷ αὐτῆς σώματι, ὡς μικρὰ καλλιτεχνικὴ ἔκδοσις ὡραίου βιβλίου. Ὀξυδερκὴς ὀφθαλμὸς θὰ διέκρινεν ἐπὶ τοῦ μετώπου αὐτῆς ἴχνη θλίψεων μακρῶν˙ ἀδιόρατοι αὔλακες διεγράφοντο ἐπὶ τῶν δροσερῶν παρειῶν της, ἐφ’ ὧν θὰ ἐκυλίσθησαν ἄλλοτε ἄφθονα δάκρυα, καὶ ἡ φωνή της, περιπαθὴς καὶ γλυκεῖα, δὲν ἐφαίνετο ἀσυνείθιστος εἰς στεναγμούς. Ἀλλὰ ταῦτα πάντα πρὸ πολλοῦ παρῆλθον˙ καὶ μετὰ τὰς καταιγίδας, ἡ αἰθρία ἐφώτισε πάλιν τὴν ζωηρὰν καὶ φιλόγελων ἐκείνην μορφήν.
Ἰδίως δ’ ὅταν ὁμιλῇ, ἡ μικρὰ μελαγχρινή, ἀνεδείκνυτο ἔτι μᾶλλον θελκτική. Τότε ἐπρόβαλλον ὄπισθεν τῶν διαστελλομένων χειλέων μικροὶ λευκότατοι ὀδόντες, καὶ οἱ μαῦροι ὀφθαλμοί της ἐν τῇ ἀντιθέσει ταύτη ἐσπινθήριζον ἔτι λαμπρότεροι.
Ὁ Ἀνδρέας δὲν ἦτο ὀξυδερκής˙ κάθε ἄλλο – ἦτο μάλιστα μύωψ καὶ δὲν μετεχειρίζετο διόπτρα. Ἔπειτα ἡ αἴθουσα δὲν εἶχε πολὺ φῶς, διότι τὰ παραθυρόφυλλα ἦσαν κλειστὰ ἕνεκα τοῦ ἡλίου. Ὥστε μελέτας μὲν φυσιογνωμικὰς δὲν ἠδύνατο νὰ κάμῃ ἐπὶ τῆς μορφῆς τῆς οἰκοδεσποίνης, καθ’ ὅσον ὅμως προέβαινεν ἡ περὶ τοῦ οἴκου καὶ λοιπῶν τυπικὴ καὶ ἄνοστος συνομιλία ὁ νέος ἔμπορος ὑπέκυπτεν ὁλονὲν εἰς τὸ θέλγητρον τοῦ βλέμματος καὶ τῆς φωνῆς ἐκείνης, ἰδίως δὲ τῆς φωνῆς, ἥτις εἶχε τὸ παράδοξον προσὸν νὰ ἐνθυμίζῃ ἄλλας γνωστὰς καὶ προσφιλεῖς φωνάς. – Οὕτω τουλάχιστον ἐφρόνει ὁ Ἀνδρέας. Βαθμηδὸν δ’ ἤρχισε νά αἰσθάνηται ἀτονίαν, ἔκλυσιν δυνάμεων, ὡς ἐὰν ἔπιε ναρκωτικόν.
Ἀλλοίμονον εἰς τὴν καρδίαν ἐκείνην ἥτις εὑρεθῇ ἀπέναντι τοῦ διζύγου πυρὸς ὀφθαλμῶν καὶ χειλέων! Ὅσον καλὰ καὶ ἂν εἶνε ὠχυρωμένη δὲν θ’ ἀργήσῃ νὰ παραδοθῇ…
∞∞∞∞∞
Αἱ περὶ τῆς οἰκίας συμφωνίαι κατέληξαν εἰς τὸ ὅ,τι ὁ Ἀνδρέας ἐδέχετο μὲν κατ’ ἀρχὴν τὸ τίμημα τοῦ ἐνοικίου, ὅσον τῷ ἐζητεῖτο, ἀλλ’ ἐπεφυλάσσετο νὰ τηλεγραφήσῃ αὐθημερὸν πρὸς τὴν μητέρα του καὶ μετὰ τὴν συγκατάθεσιν αὐτῆς νὰ προβῇ εἰς τὴν σύνταξιν τοῦ συμβολαίου.
Καὶ τόρα, Κυρία μου, θὰ μὲ συγχωρήσητε νὰ σᾶς ζητήσω τελευταίαν χάριν; ἠρώτησεν ὁ Ἀνδρέας ἐγερθεὶς ἵν’ ἀναχωρήσῃ ἀφοῦ κατετέθηκεν ἐπὶ τῆς τραπέζης τὸ ἐπισκεπτήριόν του.
― Κ’ἐρωτᾶτε; ἀπήντησε χαριέντως μειδιῶσα ἐκείνη.
― Εἰδον εἰς τὰς φωτογραφίας σας μίαν παλαιάν, παιδικὴν γνώριμον. Ἤθελα νὰ σᾶς ἐρωτήσω, ἄν εἶνε συγγενὴς σας ἢ φίλη; ἂν ’ξεύρητε τί γίνεται τόρα;
― Ποίαν;
Ἐπλησίασε καὶ ἔκυψεν πρὸς τὴν ἀνοικτὴν σελίδα τοῦ λευκώματος. Ὁ Ἀνδρέας εἰς τὴν προσέγγισιν τῆς πυκνῆς καὶ εὐώδους ἐκείνης κόμης ἐρρίγησεν.
Ἡ κυρία δὲν ἠδυνήθη νὰ καταστείλῃ δυνατόν γέλωτα. – Ὁ νέος ἔμπορος σχεδὸν προσεβλήθη, ἐταράχθη.
― Μὲ συγχωρεῖτε ποῦ γελῶ ἔτσι˙ ἀλλ’ ἔχω αἰτίαν σπουδαίαν. Φαίνεται ὅτι κἄποια ὁμοιότης θὰ σᾶς ἐγέλασε…
― Καλὲ τί ὁμοιότης; Δὲν εἶνε αὐτὴ ἡ Σοφία;…
― Ναὶ Σοφία λέγεται καὶ αὐτή… ἐγὼ δηλαδή.
― Σεῖς! Σύ, Σοφία…. Ἄ! ναί! ναί! τυφλὸς ἐγὼ τόσην ὥραν! Κἄτι ἔννοιωθα μέσα μου, κἄτι μοῦ ἔλεγεν ἡ καρδιά μου, ἀλλὰ δὲν ἠμποροῦσα νὰ ὑποθέσω ποτέ.
Ἡ Σοφία ἔμεινε ἔκπληκτος, ἄναυδος πρὸς στιγμήν˙ ὠπισθοχώρησε φοβηθεῖσα.
― Κύριε!…
― Σοφία, μ’ ἐλησμόνησες;
Τότε μόλις εἶδεν ἐκείνη ἐπὶ τῆς τραπέζης τὸ ἐπισκεπτήριον, ὅπερ ἔφερε τὸ ὄνομα: Ἀνδρέας Ἀμπελίδης.
― Ἀνδρέα! ἄ! ὕστερα ἀπὸ δώδεκα ἔτη, πῶς νὰ σὲ γνωρίσω; Τί σύμπτωσις! τί εὐτυχία!… Φαντάσου καὶ νὰ παίζωμεν τόσην ὥραν κωμωδίαν χωρὶς νὰ τὸ ’ξεύρωμεν. Ὅσον συλλογίζομαι τὸ Σεῖς καὶ τὸ Σᾶς, ποῦ μοῦ εἶπες καὶ σοῦ εἶπα. Τόσον ἀλλάξαμε λοιπὸν καὶ οἱ δύο;
― Καϋμένη Σοφία! Τόσα καὶ τόσα ἔγειναν ’ς αὐτὰ τὰ δώδεκα χρόνια!… ’παντρεύθηκες ἐσύ, εἶπε θλιβερῶς˙ ἐγὼ ’ξενιτεύθηκα… Μὰ ἐπὶ τέλους˙ μόνον τὰ βουνὰ δὲν σμίγουν, ποῦ λέγει καὶ ἡ παροιμία. Νά, πάλι μαζί!
― Θυμᾶσαι τὰ καλά, τὰ τρελλά μας ἐκεῖνα χρόνια ’ς τὴ Σύρα; Θυμᾶσαι τὴ γειτονιά μας;
― Θυμᾶσαι ταὶς ἀγάπαις μας, Σοφία, ταὶς παιδακίσιαις ἐκείναις ἀγάπαις; Πόσα δάκρυα ἔχυσα ὅταν σ’ ἄφησα!
Ἡ εὔμορφος Σοφία ἠρυθρίασεν ἐλαφρῶς καὶ οἱ μαῦροι ὀφθαλμοί της ὑγράνθησαν εἰς τὴν ἀνάμνησιν τῶν νεανικῶν ἐκείνων ἐρώτων.
∞∞∞∞∞
Ὅταν ἐμπλεχθῇ τις εἰς τὸ γλυκὺ δίκτυον τῶν ἀναμνήσεων μένει ἐπὶ πολὺ ὑποπτερυγίζων ἐντὸς αὐτοῦ. Ἐνεθυμήθησαν ἐπεισόδια, ἐκδρομάς, περιπάτους, χιλίας ἀνοησίας προσφιλεῖς ἐν τῷ βάθει τοῦ παρελθόντος. Εἴτα ἐπηκολούθησαν καὶ αἱ πικρίαι.
Ἡ Σοφία ἀφηγήθη μὲ ὀλίγας λέξεις πῶς τὴν ὑπάνδρευσαν μὲ ἄνδρα γέροντα, φιλάσθενον, φιλάργυρον, πρὸς τὸν ὁποῖον οὐδεμίαν ἠσθάνετο συμπάθειαν, καὶ ποίαν τυραννισμένην ζωὴν διῆλθε μετ’ αὐτοῦ ἐπὶ πέντε ἔτη, ἀπομείνασα χήρα ἐν ἡλικίᾳ εἴκοσι δύο ἐτῶν.
Καθ’ ὅσον ἐκείνη ὠμίλει, ὁ Ἀνδρέας ἀνέπνεεν, ἀνεκουφίζετο. Τὴν ἐνόμιζεν ὑπανδρευμένην πρὸ μιᾶς στιγμῆς καὶ τόρα ἐμάνθανεν ὅτι εἶνε χήρα. Ὁ θάνατος τοῦ φιλάργυρου αὐτοῦ γέροντος συζύγου τὸν ηὐχαρίστει καθ’ ὑπερβολήν. Πόσῳ κακός εἶνε ὁ ἄνθρωπος!…
Ὁ Ἄνδρεας ἀφ’ ἑτέρου εὐτυχέστερος ἐξιστορεῖ τὰ κατὰ τὴν ἐν Ἀγγλίᾳ διατριβήν του.
― Καὶ μ’ ἐνθυμεῖσο κάποτε ἐκεῖ, Ἀνδρέα; ἠρώτησε δειλῶς ἡ Σοφία.
― Ἄν σ’ ἐνθυμούμουν; Μόνη σου εἶδες πόσον ἐφρόντιζα νὰ μάθω τί γίνεσαι. Θέλεις καὶ ἄλλο; Νὰ λοιπόν!
Ἀνέσυρεν ἐκ τοῦ θυλακίου τὸ χαρτοφυλάκιὸν του καὶ ἔδειξεν ἐντὸς μικροῦ χωρίσματος πλεξίδα μελανῶν τριχῶν.
― Τὰ γνωρίζεις ταῦτα, Σοφία;
Ἡ νέα χήρα ἠρυθρίασεν ἔτι μᾶλλον:
― Εἶνε ’δικά μου! Σοῦ τὰ ἔδωκα ἐκεῖνο τὸ βράδυ πρὶν νὰ φύγῃς. Ἀλλὰ κ’ ἐγὼ τί μὲ νομίζεις τάχα;
Ἐχάθη διὰ μίαν στιγμὴν καὶ ἐπανῆλθε κρατοῦσα μικρὸν κιβώτιον. Τὸ ἤνοιξε καὶ ἔσυρε τεμάχιον χάρτου.
Κι’ ἂν φύγω κι’ ἂν ξενιτευθῶ ’ςὲ μακρυνὸ ἀκρογιάλι,
Μὴ με ξεχνᾶς ἀγάπη μου, καὶ θὰ γυρίσω πάλι…
Ἀνέγνωσε διὰ φωνῆς μελωδικῆς, ἣν καθίστα περιπαθῶς τρομώδη ἡ συγκίνησις.
― Τοὺς γνωρίζεις αὐτοὺς τοὺς στίχους, Ἀνδρέα;
― Εἶν’ ἐδικοί μου˙ τοὺς εἶχα λησμονήσῃ ἐντελῶς…. Τότε ἔκαμνα καὶ στίχους, τόρα μόνον λογαριασμούς…
―Ποῦ ’ξέρεις; τόρα ποῦ γύρισες πάλιν ’ς τὸν γαλανὸ οὐρανὸ τῶν Ἀθηνῶν…
―Καὶ σ’ εὕρηκα! θέλεις νὰ ’πῇς. Γιατὶ δὲν τὸ λές;
―Μήτε τὸ ἐννοῶ αὐτό! τὰ περασμένα πέρασαν. Τόρα θὰ φροντίσῃς νὰ εὕρῃς ἀποκατάστασιν ἐδῶ ὅπως σοῦ ἀξίζει˙ μία κόρη εὔμορφη πλουσία…
―Κακή!!!
― Ὄχι δὲν εἶμαι κακή! μήτε θὰ ζηλεύσω κἄν. Ἔχω ἀπόφασιν νὰ μὴν ’πανδρευθῶ. Θὰ εἶνε χαρά μου εὐτυχία μου νὰ σὲ βλέπω εὐτυχισμένον.
― Ἄφησε αὐτὰς τὰς γενναιότητας˙ ὕστερα ἀπὸ τὴν τυραννισμένην ἐκείνη ζωή τοῦ πρώτου σου γάμου, ὕστερα ἀπὸ τὴν ἐρημιὰ καὶ μοναξιά, ἀφοῦ ἡ τύχη μὲ στέλνῃ μὲ τέτοιον παράξενο τρόπο, μὲ τέτοια σύμπτωσιν μοναδική, νὰ σοῦ φέρω ἀγάπη καὶ εὐτυχία, κοιμισμένα γλυκὰ γλυκὰ δώδεκα χρόνια εἰς τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς, διατὶ τὴν διώχνεις ἔτσι τὴν τύχην αὐτήν;
∞∞∞∞∞
Ὠμίλει μετὰ ζέσεως νεανικῆς, σχεδὸν μετὰ θρασύτητος. Ἀλλ’ ἡ ἐκ συμπτώσεως ἀνέλπιστος ἐκείνη συνάντησις τὸν ἐμέθυεν.
Ὁλόκληρος ὁ δωδεκαετὴς χωρισμὸς ἀπεσβέννυτο τελείως ἀπὸ τῶν ἀναμνήσεών του. Δὲν ἐννόει ὅτι εἶχε πρὸ αὐτοῦ τὴν Κυρίαν Στεφανῆ, ἀλλὰ τὴν Σοφίαν, τὴν ἰδίαν δεκαεξαέτιδα φίλην του. Ὁ ἔρως ὁ νεανικός, ὁ μειρακιώδης, κεκρυμμένος τόσα ἔτη ὡς μικρὸς σπινθὴρ εἰς τὰ βάθη τῆς καρδίας του, ἀνερριπίζετο ἤδη διὰ μιᾶς ἐκ τῆς συναντήσεως ταύτης, καὶ ἐξεχύνετο εἰς φλόγας ὑπερτάτης ἀγάπης. Ἀλλ’ ἡ νέα χήρα τὸν ἀνέκοψε:
― Ἀνδρέα, δὲν θέλω νὰ θυσιασθῇς χάριν ἐμοῦ. Εἶμαι χήρα, ἡλικιωμένη, μὲ μικρὰν περιουσίαν! Θὰ χάσῃς χάριν ἐμοῦ τὸ μέλλον σου, τὸ στάδιόν σου. Ποτέ, ποτέ!
― Σοφία, σ’ ἀγαπῶ! Ὅλ’ αὐτὰ εἶναι ἀνοησίαις ποῦ λές. Σὺ ἡλικιωμένη! τὸ λὲς, κοκέττα, ἐπίτηδες αὐτό. Περιουσίαν; δὲν θέλω˙ δόσε την εἰς τὸ πτωχοκομεῖον. Σοφία, γιατὶ ξεχνᾷς τὰ ὡραῖα μας ἐκεῖνα παιδικὰ ὄνειρα˙ νὰ ζήσωμε μαζί, εὐτυχισμένοι, ἀγαπημένοι; Ὅταν ἦλθε ἡ ὥρα νὰ ἀληθεύσουν, γίνεσαι κακή, πεισματάρα;
― Καὶ ἡ μητέρα σου; δὲν συλλογίζεσαι τὶ θὰ εἰπῇ ἡ μητέρα σου;
― Ἡ μητέρα μου θὰ φιλήσῃ γλυκὰ τὰ μάτια τῆς ἀκριβῆς κόρης της.
Ἐν τῇ θέρμη τῶν αἰσθημάτων του εἶχε κλίνῃ σχεδὸν ἰκετευτικῶς πρὸ τῶν ποδῶν της:
― Ἀνδρέα, σὲ παρακαλῶ κάθησαι…
Ὁ Ἀνδρέας ὑπήκουσεν.
― Ἄς ἐπανέλθωμεν εἰς τὸ θέμα μας. Τὸ σπίτι λοιπὸν τὸ θέλεις, ἄν συγκατατεθῇ καὶ ἡ μητέρα σου… Καὶ προσεπάθει δῆθεν νὰ προσποιηθῇ ἀδιαφορίαν, ἀλλ’ ἡ συγκίνησις αὐτῆς ἐπροδίδετο˙ ἔτρεμε σύσσωμος.
― Σοφία, εἶπεν ὁ Ἀνδρέας ἠρεμώτερον, ἂς ὁμιλήσωμεν γιὰ τὸ σπίτι ἀφοῦ θέλῃς˙ σὺ τὸ ἀφίνεις ἐπειδὴ εἶνε μεγάλο, καὶ εἰς ἐμένα ἔρχεται μεγάλο. Ἂν τὸ κρατήσωμε μαζί, ἂν τὸ μοιρασθοῦμε, θὰ μᾶς ἔρχεται ἴσια ἴσια.
Καὶ ἐπειδὴ ἐκείνη ἔκυπτε τὴν κεφαλὴν σιωπηλή,
― Ἢ μήπως δὲν μὲ ἀγαπᾷς πλέον, ἠρώτησε μὲ παραπόνον.
Τῇ στιγμῇ ἐκείνῃ ἡ ὑπηρέτρια, ἥτις ἠμπορεῖ καὶ διὰ τὴν παρατεταμένην ἐπίσκεψιν τοῦ ἀγνώστου ἐκείνου ἐνοικιαστοῦ, προέβαλε τὴν κεφαλὴν διὰ τῆς ἡμικλείστου θύρας. Ἡ ἀπορία δ’ αὐτῆς μετεβλήθη εἰς ἔκπληξιν, ὅταν εἶδε τὸν κύριον καθήμενον ἐν οἰκειότητι παρὰ τῇ κυρίᾳ της.
― Κυρία, εἶπεν ὀλίγον προπετῶς, ἔστειλεν ὁ κύριος ποῦ εἶδε χθὲς τὸ σπίτι καὶ μηνᾷ πῶς τὸ θέλει καὶ θὲ νἄρθῃ τὸ ἀπόγεμμα γιὰ τὸ συμβόλαιο.
Ὁ Ἀνδρέας συνεταράχθη, ἡ Σοφία ὠχρίασε˙ μετὰ τὴν τελευταίαν ἄδικον μομφὴν ἣν ἔρριψε κατ’ αὐτῆς, ἀνεζήτει τὸ βλέμμα του ἵνα τὸν διαψεύσῃ, κ’ ἐκεῖνος ἀνεζήτει τὸ ἐδικὸν ὅπως ζητήσῃ συγγνώμην. Τὰ βλέμματά των διεσταυρώθησαν πλήρη ἀγάπης. Ὁ Ἀνδρέας ἀνέμενε πνευστιῶν τὴν κρίσιμον ἀπάντησιν. Ἡ ὑπηρέτρια, ἥτις ἐννόει καὶ δὲν ἐννόει, ἵστατο ἄναυδος.
― ’Πές, ὅτι λυποῦμαι πολύ, ἀλλὰ δὲν ἠμπορῶ νὰ τὸ δώσω τὸ ’σπίτι. … Νὰ σοῦ πῶ, βγάλε καὶ τὸ ἐνοικιαστήριον ἀπὸ τὴν πόρτα. Θὰ τὸ κρατήσω ἐγὼ ἡ ἴδια… δὲν ἐνοικιάζεται.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ
[1] Γεώργιος Δροσίνης, «ΔΕΝ ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ», περιοδικό «ΕΣΤΙΑ», τόμος 17, αριθμ. 442, 1884, σελ. 395.
